Collage combineert heden met verleden
POSTZEGEL
De postzegels ‘175 jaar Spoor in Nederland’ bestaan uit een collage van beelden van onder meer treinen, locomotieven, oude en nieuwe NS-logo’s, stationsklokken en oude en nieuwe spoorwegstations. Elke individuele postzegel bestaat uit collages van twee, drie, vier tot soms vijf beelden. Het ontwerp is van Wout de Vringer. “De kijker krijgt bij een collage steeds opnieuw weer de mogelijkheid iets te ontdekken”, aldus De Vringer. Heden, verleden en dynamiek staan daarbij voor hem voorop. Dat blijkt uit de oudste afbeelding, een gravure van een stukje spoorlijn tussen Delft en Rotterdam uit 1847. Deze vormt een mooi contrast met de gebruikte foto’s van de twee nieuwe spoorwegstations van Rotterdam en Arnhem, die in 2014 geopend zijn.
OVER HET ONTWERP
Het postzegelvel 175 jaar spoorwegen in Nederland bestaat uit een collage van beelden van onder meer treinen, locomotieven, emplacementen, NS-logo’s, spoorseinen, stationsklokken, bestemmingsaanduidingen, een dienstregeling, treinkaartje, spoorbrug en oude en nieuwe spoorwegstations.
Deze beelden zijn gelaagd aangebracht, bovenop gestileerde opnamen van de infrastructuur – zoals spoorrails, emplacementen, bovenleidingen, verbindingsschema’s en spoortrajecten – in verschillende monochrome kleuren. De oudste afbeelding is een gravure van een stukje spoorlijn tussen Delft en Rotterdam uit 1847, terwijl het herdenkingsjaar aandacht krijgt door foto’s van de twee nieuwe spoorwegstations die in 2014 zijn geopend in Arnhem en Rotterdam.
De meeste beelden lopen door op andere postzegels, op de ernaast gelegen tabs en op de velranden. Daardoor bestaat elke individuele postzegel uit collages van twee, drie, vier tot soms vijf beelden. Op de velrand bovenaan is het jubileumlogo opgenomen, met de titel van het velletje en het logo van PostNL. De tabs links en rechts van de postzegels bieden plek aan korte beschrijvingen van de belangrijkste beelden.
Voor de typografie is gebruikgemaakt van de BaldingerPro (2011) van André Baldinger.
OVER DE ONTWERPER
Wout de Vringer, de ontwerper van het postzegelvel 175 jaar spoorwegen in Nederland, heeft geen rijbewijs. De wereld van het spoor is hem daardoor niet vreemd. “Maar ook als ik altijd in de auto zou stappen, had ik deze postzegels maar al te graag gemaakt”, zegt Wout. “Het was een fantastische opdracht. Dit wilde ik al heel lang. Vanaf het eerste telefoontje stond voor mij ook al vast hoe ik het zou maken. In een collageachtige stijl, met veel verleden en heden, veel dynamiek en vooral geen oubolligheid of verlangen naar vroeger. Het enige nostalgische onderdeel voor mijzelf is het logo van de Tienertoer. Ook ik heb zo Nederland via de trein leren ontdekken.”
De ontwerper kreeg alle vrijheid om zelf de beelden te kiezen. PostNL had wel als opdracht meegegeven dat zowel NS (vervoer van reizigers) als ProRail (beheer van het spoor) zich erin moest herkennen. “Dus enerzijds de treinen en alles wat daarbij hoort”, aldus Wout, “en anderzijds de rails, de seinen, de stations, de emplacementen, enzovoort. Er zijn zo veel objecten waaruit je kunt kiezen. Er is zo veel mooi beeld van vroeger en nu. Zoals de ijzersterke logo’s van NS, oud en nieuw. De stationsklokken, oud en nieuw. Datzelfde geldt voor de stationsgebouwen en de treinstellen. Van een gravure van de stoomtrein tot de allernieuwste Sprinter Lighttrain. Al die beelden heb ik gebruikt om een mooi gevuld velletje te maken.”
De aanpak van Wout de Vringer verraadt zijn voorliefde voor het werk van ontwerpers als Piet Zwart en de Russisch constructivisten, met hun bewondering voor techniek en het gebruik van de collagemethode. “Door steeds alleen delen van het originele materiaal weer te geven, voorkom je dat je een monotoon beeld krijgt met alleen een plaatje en een praatje. Dat vind ik te schools. Collages bieden de kijker de mogelijkheid steeds weer iets te ontdekken. Van de twee oude treintjes op het tegeltableau uit station Haarlem, de prachtige architectuurlijnen van de nieuwe stations in Arnhem en Rotterdam tot aan de postzegel op een postzegel: de herdenkingszegel van 100 jaar spoor in Nederland uit 1939 van Gé Röling.”
Voor het groeperen van alle beelden heeft Wout de Vringer de tijd genomen. “Met veel aanpassingen zodat alles zo esthetisch mogelijk op elkaar zou aansluiten, met de juiste balans. Zo komen het Inspectierijtuig en de Intercity van links het velletje binnenrijden en de Hondekop en de Sprinter Lighttrain van rechts. Ook de oude en nieuwe stationsklok verwijzen naar elkaar, net zoals de feitelijke en de schematische weergave van het emplacement. Natuurlijk is er ook naar de inhoud gekeken. De 2200-locomotief is bijvoorbeeld frontaal afgebeeld om te laten zien dat het hier om goederenvervoer gaat, terwijl de treinen voor het personenvervoer schuin zijn weergegeven.”
Verder zit er volgens Wout achter zijn ontwerp geen diepe filosofische gedachte of verborgen symboliek. “Ik heb vooral een mooi en dynamisch velletje willen maken. Lekker druk, maar niet chaotisch. Er zit wel een verwijzing in, maar die kwam onbedoeld tot stand. Vanwege het jubileumkarakter is de tariefsaanduiding in goud gedrukt. De typografie had ik eerst wisselend links en rechts geplaatst, maar daardoor zouden er problemen ontstaan met de combinatie van fosfor en goud. Dat was op te lossen door alle tariefsaanduidingen naar rechts te verschuiven. Nadat ik dat had gedaan, zag ik opeens dat de typografie over het velletje loopt alsof het spoorrails is. Mooi. Maar wel toeval.”
Wout de Vringer (1959) studeerde grafisch ontwerpen aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving Den Bosch, waar hij in 1984 afstudeerde. Na te hebben gewerkt voor verschillende ontwerpbureaus in Den Haag, begon hij samen met Ben Faydherbe in 1986 zijn eigen bureau onder de naam Faydherbe/De Vringer. Sinds 2012 werkt Wout de Vringer voor zichzelf, waarbij hij zich vooral richt op het ontwerpen van boeken voor verschillende uitgeverijen en van werk voor culturele instellingen zoals Museum van Bommel van Dam, Gemak en het Museon.
Tot recente boeken van zijn hand behoren Nomad van Jeroen Toirkens met essay van Jelle Brandt Corstius (Lannoo, 2011), Mapping the Landscape (Museum van Bommel van Dam Venlo, 2012), She who takes fear from the Trees van Jaysha Obispo (Uitgeverij Komma, 2013), Solitude, in the wake of Willem Barentsz van Jeroen Toirkens en Petra Sjouwerman (Lannoo, 2013), The good, the bad and the roma van Peter van Beek met essay van Dirk Koppes (Uitgeverij Komma, 2013) en Bekeerd van Vanessa Vroon-Najem en Saskia Aukema (Uitgeverij Komma, 2014).
Collage combineert heden met verleden
POSTZEGEL
De postzegels ‘175 jaar Spoor in Nederland’ bestaan uit een collage van beelden van onder meer treinen, locomotieven, oude en nieuwe NS-logo’s, stationsklokken en oude en nieuwe spoorwegstations. Elke individuele postzegel bestaat uit collages van twee, drie, vier tot soms vijf beelden. Het ontwerp is van Wout de Vringer. “De kijker krijgt bij een collage steeds opnieuw weer de mogelijkheid iets te ontdekken”, aldus De Vringer. Heden, verleden en dynamiek staan daarbij voor hem voorop. Dat blijkt uit de oudste afbeelding, een gravure van een stukje spoorlijn tussen Delft en Rotterdam uit 1847. Deze vormt een mooi contrast met de gebruikte foto’s van de twee nieuwe spoorwegstations van Rotterdam en Arnhem, die in 2014 geopend zijn.
OVER HET ONTWERP
Het postzegelvel 175 jaar spoorwegen in Nederland bestaat uit een collage van beelden van onder meer treinen, locomotieven, emplacementen, NS-logo’s, spoorseinen, stationsklokken, bestemmingsaanduidingen, een dienstregeling, treinkaartje, spoorbrug en oude en nieuwe spoorwegstations.
Deze beelden zijn gelaagd aangebracht, bovenop gestileerde opnamen van de infrastructuur – zoals spoorrails, emplacementen, bovenleidingen, verbindingsschema’s en spoortrajecten – in verschillende monochrome kleuren. De oudste afbeelding is een gravure van een stukje spoorlijn tussen Delft en Rotterdam uit 1847, terwijl het herdenkingsjaar aandacht krijgt door foto’s van de twee nieuwe spoorwegstations die in 2014 zijn geopend in Arnhem en Rotterdam.
De meeste beelden lopen door op andere postzegels, op de ernaast gelegen tabs en op de velranden. Daardoor bestaat elke individuele postzegel uit collages van twee, drie, vier tot soms vijf beelden. Op de velrand bovenaan is het jubileumlogo opgenomen, met de titel van het velletje en het logo van PostNL. De tabs links en rechts van de postzegels bieden plek aan korte beschrijvingen van de belangrijkste beelden.
Voor de typografie is gebruikgemaakt van de BaldingerPro (2011) van André Baldinger.
OVER DE ONTWERPER
Wout de Vringer, de ontwerper van het postzegelvel 175 jaar spoorwegen in Nederland, heeft geen rijbewijs. De wereld van het spoor is hem daardoor niet vreemd. “Maar ook als ik altijd in de auto zou stappen, had ik deze postzegels maar al te graag gemaakt”, zegt Wout. “Het was een fantastische opdracht. Dit wilde ik al heel lang. Vanaf het eerste telefoontje stond voor mij ook al vast hoe ik het zou maken. In een collageachtige stijl, met veel verleden en heden, veel dynamiek en vooral geen oubolligheid of verlangen naar vroeger. Het enige nostalgische onderdeel voor mijzelf is het logo van de Tienertoer. Ook ik heb zo Nederland via de trein leren ontdekken.”
De ontwerper kreeg alle vrijheid om zelf de beelden te kiezen. PostNL had wel als opdracht meegegeven dat zowel NS (vervoer van reizigers) als ProRail (beheer van het spoor) zich erin moest herkennen. “Dus enerzijds de treinen en alles wat daarbij hoort”, aldus Wout, “en anderzijds de rails, de seinen, de stations, de emplacementen, enzovoort. Er zijn zo veel objecten waaruit je kunt kiezen. Er is zo veel mooi beeld van vroeger en nu. Zoals de ijzersterke logo’s van NS, oud en nieuw. De stationsklokken, oud en nieuw. Datzelfde geldt voor de stationsgebouwen en de treinstellen. Van een gravure van de stoomtrein tot de allernieuwste Sprinter Lighttrain. Al die beelden heb ik gebruikt om een mooi gevuld velletje te maken.”
De aanpak van Wout de Vringer verraadt zijn voorliefde voor het werk van ontwerpers als Piet Zwart en de Russisch constructivisten, met hun bewondering voor techniek en het gebruik van de collagemethode. “Door steeds alleen delen van het originele materiaal weer te geven, voorkom je dat je een monotoon beeld krijgt met alleen een plaatje en een praatje. Dat vind ik te schools. Collages bieden de kijker de mogelijkheid steeds weer iets te ontdekken. Van de twee oude treintjes op het tegeltableau uit station Haarlem, de prachtige architectuurlijnen van de nieuwe stations in Arnhem en Rotterdam tot aan de postzegel op een postzegel: de herdenkingszegel van 100 jaar spoor in Nederland uit 1939 van Gé Röling.”
Voor het groeperen van alle beelden heeft Wout de Vringer de tijd genomen. “Met veel aanpassingen zodat alles zo esthetisch mogelijk op elkaar zou aansluiten, met de juiste balans. Zo komen het Inspectierijtuig en de Intercity van links het velletje binnenrijden en de Hondekop en de Sprinter Lighttrain van rechts. Ook de oude en nieuwe stationsklok verwijzen naar elkaar, net zoals de feitelijke en de schematische weergave van het emplacement. Natuurlijk is er ook naar de inhoud gekeken. De 2200-locomotief is bijvoorbeeld frontaal afgebeeld om te laten zien dat het hier om goederenvervoer gaat, terwijl de treinen voor het personenvervoer schuin zijn weergegeven.”
Verder zit er volgens Wout achter zijn ontwerp geen diepe filosofische gedachte of verborgen symboliek. “Ik heb vooral een mooi en dynamisch velletje willen maken. Lekker druk, maar niet chaotisch. Er zit wel een verwijzing in, maar die kwam onbedoeld tot stand. Vanwege het jubileumkarakter is de tariefsaanduiding in goud gedrukt. De typografie had ik eerst wisselend links en rechts geplaatst, maar daardoor zouden er problemen ontstaan met de combinatie van fosfor en goud. Dat was op te lossen door alle tariefsaanduidingen naar rechts te verschuiven. Nadat ik dat had gedaan, zag ik opeens dat de typografie over het velletje loopt alsof het spoorrails is. Mooi. Maar wel toeval.”
Wout de Vringer (1959) studeerde grafisch ontwerpen aan de Koninklijke Academie voor Kunst en Vormgeving Den Bosch, waar hij in 1984 afstudeerde. Na te hebben gewerkt voor verschillende ontwerpbureaus in Den Haag, begon hij samen met Ben Faydherbe in 1986 zijn eigen bureau onder de naam Faydherbe/De Vringer. Sinds 2012 werkt Wout de Vringer voor zichzelf, waarbij hij zich vooral richt op het ontwerpen van boeken voor verschillende uitgeverijen en van werk voor culturele instellingen zoals Museum van Bommel van Dam, Gemak en het Museon.
Tot recente boeken van zijn hand behoren Nomad van Jeroen Toirkens met essay van Jelle Brandt Corstius (Lannoo, 2011), Mapping the Landscape (Museum van Bommel van Dam Venlo, 2012), She who takes fear from the Trees van Jaysha Obispo (Uitgeverij Komma, 2013), Solitude, in the wake of Willem Barentsz van Jeroen Toirkens en Petra Sjouwerman (Lannoo, 2013), The good, the bad and the roma van Peter van Beek met essay van Dirk Koppes (Uitgeverij Komma, 2013) en Bekeerd van Vanessa Vroon-Najem en Saskia Aukema (Uitgeverij Komma, 2014).
Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?
Kijk dan bij Collect Club.
(Breng als eerste je stem uit.)
Laden...
Reacties (0)