T.S. Eliot

T.S. Eliot (1888-1965) was afkomstig uit Amerika, opgeleid aan Harvard, de Sorbonne en Oxford en als schrijver en literair redacteur werkzaam in Engeland. Op latere leeftijd werd hij christen en trad toe tot de anglicaanse kerk. Maar behalve gerespecteerd literair criticus en uitgever was hij vooral een dichter die grote invloed heeft uitgeoefend op zijn generatie. In 1948 ontving hij de Nobelprijs voor zijn baanbrekende bijdrage aan de moderne poëzie.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

In de periode tussen 1917 en 1922 schreef Eliot zijn eerste grote werken: Prufrock and Other Observations (1917), Poems (1920) en The Waste Land (1922). In deze gedichten, die doordrongen zijn van het cultuurpessimisme van na de Eerste Wereldoorlog, beschrijft Eliot het lijden, de ontluisterende ervaring van de grote stad, de onvruchtbaarheid en de uitzichtloosheid van het moderne bestaan en de absolute isolatie van ieder individu door het geestelijke en morele failliet en de verspilling van de goddelijke liefde.

 

 

 

 

 

 

 

The Waste Land, onder redactie van vriend en dichter-criticus Ezra Pound, kreeg onmiddellijk aandacht van de literaire kritiek en het publiek en vestigde Eliots reputatie als een belangrijk dichter. De complexe structuur en de afwezigheid van romantische lyriek betekenden een radicale breuk met de negentiende-eeuwse poëtische tradities.

In The Waste Land toont Eliot een cultuur van verspilling en verval, van lusteloze en doelloze seksualiteit, van eenzaamheid en godsverduistering, kortom een cultuur die niet meer gedragen wordt door de liefde, maar door de dood. The Waste Land is overladen met literaire verwijzingen en citaten. Eliot greep onder meer terug op de herinneringen van Maria Larisch, een nicht van de Oostenrijkse keizerin Elisabeth, de religieuze antropologie, James George Frazers The Golden Bough, op Dantes beschrijvingen van de hel, de Franse symbolisten, zoals Charles Baudelaire, Jules Laforgue en Stéphane Mallarmé, christelijke en hindoestaanse teksten, zoals de Confessiones van Augustinus, de Pentateuch en de Bhagavad Gita, op het libretto van Wagners ‘Tristan und Isolde’, de filosofie van F.H. Bradley, Shakespeares ‘Antony and Cleopatra’ en op de graallegende, zoals beschreven door Jessie Weston.

Engeland (2001): 100 year The Nobel Prize – Poem ‘The Adressing of Cats’ by T.S.Eliot in Open Book (Literature)

In 1948 won hij de Nobelprijs voor Literatuur voor Four Quartets, het werk dat Eliot zelf als zijn meesterwerk beschouwde. In dit werk culmineert zijn dichterschap. Four Quartets gaat over de relatie van de dichter ten aanzien van de onderwerpen tijd, het universum en de natuur en het goddelijke. Four Quartets is een sterk autobiografisch gedicht. Het is ontsprongen aan Eliot’s eigen ervaringen in de liefde en het lijden dat de liefde in zijn leven meebracht. Zijn eerste vrouw Vivienne werd geestesziek en stierf uiteindelijk in een psychiatrische inrichting. Emily Hale, de vrouw die hem al beminde vóór hij Vivienne kende, bleef zijn leven lang een trouwe vriendin. Met haar beleefde hij intense momenten van geluk die meeklinken in Four Quartets, hoewel hun relatie altijd een zekere afstand behield. Eliot bleef zich gebonden voelen aan zijn huwelijk met Vivienne en waarschijnlijk ontbrak hem ook de moed tot een nieuwe verbintenis. Hij zou pas acht jaar voor zijn dood en tien jaar na het overlijden van Vivienne hertrouwen met zijn secretaresse.

Rainer Maria Rilke

René Karl Wilhelm Johann Josef Maria Rilke (1875 – 1926), afgekort tot Rainer Maria Rilke, was een Oostenrijkse dichter en romanschrijver. Hij wordt geprezen als een eigenzinnige en expressieve dichter en wordt algemeen erkend als een belangrijke schrijver in de Duitse taal.  Zijn werk werd door critici en geleerden gezien als een ondertoon van mystiek , waarbij thema’s als subjectieve ervaring en ongeloof werden verkend.  Zijn geschriften omvatten een roman, verschillende dichtbundels en verschillende correspondentiebundels.

 

 

 

 

 

 

 

 

Rilke reisde veel door Europa en vestigde zich in zijn latere jaren in Zwitserland, waar hij de sleutel werd tot het ontstaan ​​en de inspiratie voor veel van zijn gedichten. Hoewel Rilke vooral bekend staat om zijn bijdragen aan de Duitse literatuur, schreef hij ook in het Frans. Onder Engelstalige lezers omvatten zijn bekendste werken de dichtbundels Duino Elegies (Duineser Elegien) en Sonnets to Orpheus (Die Sonette an Orpheus), de semi-autobiografische roman The Notebooks of Malte Laurids Brigge (Die Aufzeichnungen des Malte Laurids Brigge), en een bundel van tien brieven die na zijn dood verscheen onder de titel Brieven aan een jonge dichter (Briefe an einen jungen Dichter). In de latere 20e eeuw vond zijn werk een nieuw publiek door gebruik doorzelfhulpauteurs en frequente citaten in televisieshows, boeken en films.

 

 

 

 

 

 

 

 

Rilke begon met het schrijven van de elegieën in 1912 terwijl hij te gast was bij prinses Marie von Thurn und Taxis (1855–1934) in het kasteel van Duino , nabij Triëst aan de Adriatische Zee . Gedurende deze periode van tien jaar kwijnden de elegieën lange tijd onvolledig weg, aangezien Rilke vaak leed aan ernstige depressies , waarvan sommige werden veroorzaakt door de gebeurtenissen in de Eerste Wereldoorlog en zijn dienstplichtige militaire dienst . Afgezien van korte afleveringen van schrijven in 1913 en 1915, keerde Rilke pas een paar jaar na het einde van de oorlog terug naar het werk. Met een plotselinge, hernieuwde inspiratie – schrijven in een hectisch tempo dat hij beschreef als ‘een woeste creatieve storm’ – voltooide hij de collectie in februari 1922 terwijl hij verbleef in Château de Muzot in Veyras, in de Rhône – vallei in Zwitserland. Na hun publicatie en zijn dood kort daarna, werden de Duino Elegieën door critici en geleerden al snel erkend als Rilke’s belangrijkste werk.

De Duino Elegieën zijn intens religieuze, mystieke gedichten die schoonheid en existentieel lijden wegen. De gedichten maken gebruik van een rijke symboliek van engelen en verlossing, maar zijn niet in overeenstemming met typisch christelijke interpretaties. Rilke begint de eerste treurzang met een aanroeping van filosofische wanhoop en vraagt: ‘Wie zou mij horen onder de hiërarchieën van engelen als ik het uitschreeuwde?’ (Wer, wenn ich schriee, hörte mich denn aus der Engel Ordnungen?) en verklaart later dat ‘elke engel angstaanjagend is’ (Jeder Engel ist schrecklich). Hoewel het bestempelen van deze gedichten als ‘elegieën’ typisch melancholie en klaagzang zou impliceren , worden veel passages gekenmerkt door hun positieve energie en ‘ongebreideld enthousiasme’. Samen worden de Duino Elegieën beschreven als een metamorfose van Rilke’s  ‘ontologische kwelling’ en een ‘gepassioneerde monoloog over het accepteren van het menselijk bestaan’ waarin thema’s worden besproken van ‘de beperkingen en ontoereikendheid van de menselijke conditie en het gebroken menselijke bewustzijn. … de eenzaamheid van de mens, de perfectie van de engelen, leven en dood, liefde en minnaars, en de taak van de dichter’.

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Thematisch • Duitsland • Groot Brittannië • Oostenrijk • Verenigde staten • Zwitserland • Boeken • Nobelprijswinnaars

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?

(9 stemmen, gemiddeld: 5,00 uit 5)

Laden...