Daarmee komt een morele verplichting voor PostNL in beeld: in gesprek gaan met de georganiseerde filatelie over het uitgiftebeleid. De uitdrukking ‘Wie de vinger geeft, zal de hand worden genomen’ past hier akelig goed.

Gedetailleerder omschreven en onderbouwd
a) Tussen beide deelhoofdstukken van het artikel ‘Postzegeluitgifte programma 2026 en nieuwe Decemberzegel-tarieven’ van dinsdag 11 november is een tegenstelling aanwezig, namelijk die van
[1] PostNL-postzegel-uitgifteprogramma 2026 en
[2] frankeertarief gewone post en decemberpost voor de consument / postzegelverzamelaar door de jaren heen.

b) Bij [1] komt de omvang van het aantal emissies en postzegels met veel voorgaande jaren overeen, terwijl bij [2] van een steeds meer toenemende frankeerprijs-verhoging sprake is in combinatie met de steeds meer afnemende oplage-cijfers van emissies. Met andere woorden bij [1] is stabiliteit, bij [2] is verhoging én verlaging, dus disbalans aanwezig.

c) Gevolgen? Bij [1] klant-ontevredenheid: de verzamelaar ziet de noodzaak van de overvloed aan postzegels van 2026 niet in (postzegel-frankeergebruik van emissies 2026 zal ook weer minimaal worden). Hij weet wel dat een hobby geld mag kosten, maar ook dat hij niet verplicht is deze postzegels te moeten kopen. Bij hem ontstaat echter wel steeds meer de overtuiging dat de verzamelaar door PostNL wordt ‘gebruikt’.

d) Afname van postzegels vindt voor het overgrote deel via abonnementen op afstandelijke wijze centraal plaats, waardoor belangstelling voor en betrokkenheid bij de postzegel terugloopt. Sterfte onder de bejaarde verzamelaar versterkt de achteruitgang nog meer. De postzegel als verzamelobject wordt steeds meer een ver-van-mijn-bed-show.
De grootte van buitenlandse abonnees zal nog wel redelijk op pijl blijven. Reden? Buitenlandse posterijen zijn minder progressief dan de Nederlandse. De verzamelaar in deze landen komen daardoor met minder moderne opvattingen en uitvoeringen in aanraking. Het gevolg hiervan is dat de verzamelaar op traditionele wijze hun hobby nog redelijk ongestoord kunnen continueren met die van hun eigen land en die o.a. van Nederland.

Uitgelicht poststuk: twee bijzondere prentbriefkaarten uit 1925
Voor verzamelaars van gefrankeerde prentbriefkaarten zijn deze twee poststukken bijzonder aantrekkelijk.

Kaart 1: Voor postzegelverzamelaars van gefrankeerde prentbriefkaarten, die een omslachtige omweg vanuit Frankrijk via Nederlands Indië naar Rijswijk heeft gemaakt in 1925, is een bijzonder en aantrekkelijk poststuk. Vooral als de kaart van stempels en geschreven aantekeningen met pen [rood & blauw] en potlood zijn voorzien.

Kaart 2: Deze prentbriefkaart, die op 11 augustus 1925 vanuit Cannes naar Bandung is verzonden (en daar foutieve adressen heeft gekregen), is tenslotte toch bij de geadresseerde terecht gekomen. Verschillende extra stempels, aantekeningen, doorhalingen en krul maken dit poststuk tot een buitengewoon aantrekkelijk object, dat je als verzamelaar ongetwijfeld uitnodigt om de levensweg van dit poststuk te actualiseren.

Mocht een postzegelverzamelaar belangstelling voor één of beide kaarten hebben, dan is dat in overleg heel wel mogelijk (batehijl@delta.nl).

Niet geschoten is altijd mis

Als individuele verzamelaars kunnen we protesteren, selectief verzamelen of zelfs stoppen met Nederlandse postzegels, maar dat verandert niets aan het beleid.
Daarom rijst de vraag: Wat kan de georganiseerde filatelie doen tegen de jaarlijkse, ongebreidelde stroom van nieuwe emissies? Is dit onderwerp ooit serieus besproken?
Zo niet, dan blijft PostNL de verzamelaar behandelen als een goedmoedige melkkoe. En opnieuw blijkt: ‘Wie de vinger geeft, zal de hand worden genomen.’

Ik nodig de lezers uit hun kennis, ervaring en inzichten te delen. Bij voorbaat hartelijk dank.

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?