Omdat we tijdens de vakanties altijd in een B&B verblijven en overdag veel bezoeken brengen aan landhuizen en andere bezienswaardig-heden, is het drinken van een glas en het eten van ‘fish and chips’, een leuke afsluiting van die dag. Zo ook in Churchdown waar meer dan twee weken doorbrachten op één adres en vandaar uit tochtjes maakten. In de lokale ‘pub’ vroegen we waar de ‘landlord’ zijn forellen vandaan haalde die op zijn menukaart stonden en het antwoord was: bij de forellenkwekerij in Bibury. En je kunt deze kwekerij bezoeken en als je wilt, de forellen voeren.

Dus wij op een dag daarheen gegaan. De auto wilden we parkeren voor het met klimop begroeide Swan hotel maar dat was niet toegestaan. Wel op een kleine parkeerplaats bij de ingang van de kwekerij. De straat overgestoken en entree betaald bij de toegang tot de kwekerij. Een zak voer voor de vissen gekocht en langs de enorme bassins gelopen. Hier werden de duizenden bruine forellen gesorteerd door ze uit het water te scheppen en in een bepaald bassin te gooien. De kwekerij bestond al sinds 1902 en was opgericht door natuuronderzoeker Arthur Severn om de bedreigde bruine forel te beschermen. In de door het dorp lopende rivier de ‘Coln’ ziet men de forel ook zwemmen.

Naast de ingang van de forellenkwekerij staat een oude watermolen, Arlington Mill. Hier werd laken verwerkt en ontvet dat door wevers die in het dorp woonden werd aangeleverd. De molen was niet meer in bedrijf en laken werd hier ook niet meer geweven. Wel was in het gebouw met verschillende verdiepingen een museum ingericht. Met oude gereedschappen, landbouwwerktuigen en een grote verzameling historische kleding. Bij de ingang was een souvenirwinkeltje. Hier een tiental prentkaarten gekocht maar men had geen postzegels. Het was inmiddels middag geworden.

Eerst zijn we teruggelopen naar het Swan hotel en hebben op het ommuurde terras een broodje gegeten. Daarna zijn we langs het riviertje de Coln naar de cottages gelopen waar de wevers zouden hebben gewoond. In het riviertje zwommen tientallen bruine forellen, maar vissen was hier verboden. Toen we de rivier wilden oversteken om naar een rij cottages te lopen zagen we een winkeltje met een postkantoortje. Hier eerst postzegels gekocht voor onze prentkaarten. Er was ook een postzegelboekje te koop met daarin 10 postzegels van 16p. Op het omslag was tot onze verrassing een deel van het dorp afgebeeld, Arlington Row. Een groepje cottages aan de overkant van het riviertje.

En gezien vanaf het bruggetje was de afbeelding op het postzegelboekje vrijwel gelijk aan de afbeelding op een van onze net gekochte prentkaarten. Een gids vertelde de geschiedenis van dit kleine dorpje met de naam Arlington. De honingkleurige huisjes waar we langsliepen waren gebouwd in 1380, oorspronkelijk als opslagplaatsen voor wol behorende bij een klooster. Op het einde van de zeventiende eeuw werden de opslagplaatsen ingericht voor bewoning door wolwevers.

Door het postzegelboekje geheel uit te vouwen is Arlington Row, zoals het straatje heet, met op de achtergrond de Awkward Hill, goed herkenbaar. De tekenaar van de afbeelding, Ronald Maddox, stond waarschijnlijk op het grasveld waar vroeger de wol werd gedroogd en de geweven lakens werden uitgehangen op rekken. Daarom werd dit stukje grond, gelegen tussen de Coln en enkele zijriviertjes, Rack Isle genoemd.

Dit is nog beter te zien op de oude prentkaart waarbij het opvalt dat sindsdien niet veel is veranderd. In 1929 werd Arlington Row in bescherming genomen door het Royal College of Arts en in de jaren zeventig overgenomen door de National Trust. Vele huisjes werden daarna gerestaureerd. Men zegt dat het straatje een van de meest gefotografeerde bezienswaardigheden is in dit deel van Engeland.

Nog even de inhoud van het postzegelboekje. De uitgiftedatum was op 30 maart 1983 en de reden van uitgifte was de tariefwijziging die in april inging voor een brief tot 60 gram met binnenlandse bestemming. De aanduiding B3 naast de tien postzegels is een cilindernummer waarmee de postzegels zijn gedrukt. De boekjes komen ook voor met cilindernummer B10.

Dezelfde postzegels van 10p werden ook verkrijgbaar gesteld in een zogenoemd kortingsboekje, waarbij men in plaats van £1.60 te betalen een korting kreeg van 15p. De postzegels in het boekje waren op de achterzijde voorzien van een in blauw gedrukte letter D van ‘discount’. De uitgiftedatum van dit postzegelboekje was 10 augustus 1983. Op het omslag is een afbeelding aangebracht door dezelfde ontwerper als van het boekje met Arlington Row. Nu was het een plaatsje aan de zuidkust van Engeland, Lyme Regis.

Op de prentkaart is dezelfde afbeelding te zien als op het omslag, ‘The Cobb’, op de Victoria Pier. Het gebouwtje is nu een museum en er bevindt zich een zeeaquarium. De oorsprong van dit havenhoofd dat bescherming bood tegen de hoge zeegolven bij stormachtig weer, lag al in 1313 toen deze in een oud geschrift werd genoemd. De golfbreker werd in 1756 verbonden met het vasteland waardoor een bescherm-de haven ontstond. Tot zover het denkbeeldige uitstapje naar Lyme Regis (we zijn enkele jaren later wel naar dat kustdorpje gegaan) en terug naar Bibury.

Teruggegaan over de brug bij Arlington Row naar de hoofdweg en verder doorgelopen langs het riviertje de Coln. Hier hebben we wat gedronken in de ‘William Morris Tea Room’. Waarom William Morris? Hij was degene die Arlington Row op de Britse kaart zette door hierover enthousiaste verhalen te vertellen. Morris was de voorman van de zogenoemde ‘Arts-and-Crafts’ beweging en had veel invloed op de ontwikkeling van volkskunst in zijn tijd. Hij zei dat Bibury het mooiste dorp in Engeland was. Een postzegel met afbeelding van Bibury of Arlington Row is tot nu toe niet verschenen maar wel werd Arlington Row opgenomen in de binnenkant van de Britse paspoorten als illustratie.

We gingen verder met onze wandeling door Bibury en bereikten de elfde-eeuwse parochiekerk van het dorp, gewijd aan St Mary. Het kerkje is maar klein maar de toren is robuust. Deze toren is opgenomen in een poststempel voor de eerste dag van uitgifte van de kerstzegels van 1992.

Een van de kerstzegels heeft een afbeelding van Maria en kind afkomstig van een glas-in-lood raam in de kerk van Bibury. Na het bezoek aan het kerkje terug naar de auto en naar onze ‘pub’ gereden in Churchdown. Hier hebben we in ‘The Old Elm Tree’ enkele glazen wijn en een paar pinten bier genomen en een heerlijke forel gegeten. Dat laatste natuurlijk uit Bibury. Het was een mooie dag.

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Historisch • Groot Brittannië • Kerken • Kerst • Musea • Religie

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?

(9 stemmen, gemiddeld: 5,00 uit 5)

Laden...