Tijdens de Eerste Wereldoorlog had het vliegtuig een zeer snelle ontwikkeling doorgemaakt. Twee Britse piloten van de Royal Air Force, John Alcock en Arthur Brown gingen de uitdaging aan in een aangepaste bommenwerper van het type Vickers Vimy IV. John Alcock was in 1892 geboren in Manchester en Arthur Whitten Brown in 1886 in Glasgow. Ze maakten met elkaar kennis in de vliegtuigfabriek van Vickers in Weybridge in het graafschap Surrey. Alcock was toen al aangenomen als piloot voor hun dertiende vliegtuig van het type Vimy dat was omgebouwd voor de trans-Atlantische vlucht door de bommenrekken te vervangen door extra benzinetanks. Brown was werkeloos en solliciteerde bij Vickers als navigator.

De Vickers Vimy IV was een zware Britse bommenwerper, ontworpen door Rex Pierson hoofdontwerper van Vickers Limited, tijdens de laatste fase van de Eerste Wereldoorlog ten behoeve van het Royal Flying Corps. Het toestel was net te laat om aan oorlogshandelingen deel te nemen omdat op 11 november 1918 de wapenstilstand van kracht werd en de eerste vlucht van de bommenwerper plaats vond op 18 november 1918. De Vickers Vimy IV was een tweemotorige dubbeldekker. De motoren waren geleverd door Rolls Royce van het type Eagle die ieder 360 pk konden leveren.

De postdienst van Newfoundland, van waaruit de vlucht plaatsvond, was er snel bij toen bekend werd dat in dat jaar een eerste trans-Atlantische vlucht zou plaatsvinden. Men had als voorbereiding daarop 200 postzegels van het type kariboe 3 cent bruin uitgegeven op 2 januari 1919, van een opdruk laten voorzien met de tekst: First Trans-Atlantic Air Post April 1919. Maar april ging niet door dus bleef het bij die 200 postzegels. Toen werd bekend dat de eerste vlucht zou plaatsvinden op 14 juni 1919 werden met spoed 7.000 postzegels van 15 cent uit 1897 met afbeelding zeehonden van een opdruk voorzien met een nieuwe tekst: Trans Atlantic Air Post, 1919. One dollar. Ze waren op de dag van vertrek gereed en een kleine hoeveelheid post kon worden meegegeven met het vliegtuig. Daarmee was het de eerste trans-Atlantische postvlucht van west naar oost.

De postdienst van Newfoundland gaf op 2 januari 1928 een serie van 15 postzegels uit waarvan een met een afbeelding van de Vickers Vimy IV die in 1919 vertrok van het vliegveld bij St. John’s, de hoofdstad van het toenmalige Britse dominion. Pas op 31 maart 1949 werd Newfoundland de tiende provincie van Canada.

De vlucht eindigde op 15 juni 1919 in County Galway in Ierland na bijna 16 uur vliegen. Enkele dagen later werden de twee vliegeniers geridderd door koning George V. Een replica van het vliegtuig is te zien in het Brooklands Museum in Weybridge. De Royal Mail gaf op 2 april 1969 een postzegel uit ter gelegenheid van het feit dat het toen 50 jaar geleden was dat de eerste trans-Atlantische vlucht plaatsvond met portretten van Alcock en Brown.

De Ierse Post gaf op 6 september 1994 een postzegel uit met een afbeelding van de Vickers Vimy IV ter herinnering aan de eerste trans-Atlantische vlucht die toen 75 jaar eerder was uitgevoerd door Alcock en Brown. Op de postzegel is de route aangegeven van Newfoundland waar vandaan het vliegtuig was vetrokken Lester’s Field in St. John’s en Ierland met de landingsplaats in Clifden, graafschap Galway.

In Groot-Brittannië werd in Weybridge een bijzonder stempel gebruikt op 14 juni 1994 met een afbeelding van het vliegtuig en de namen van de twee vliegeniers, Alcock en Brown. De datum van 14 juni was in 1919 de datum van vertrek, 15 juni de datum van aankomst.

Werden sinds juni 1919 regelmatig vluchten uitgevoerd vanuit Amerika naar Europa, het zou tot 13 april 1928 duren voordat de eerste rechtstreekse vlucht plaatsvond tussen Ierland en Amerika. Dit was moeilijker vanwege de heersende tegenwind. De vlucht werd uitgevoerd door een vliegtuig van Duits fabricaat, een eenmotorige Junkers W 33 transportvliegtuig met de naam ‘Bremen’ en registratienummer D 1167. Het vliegtuig vertrok vanaf het militaire vliegveld Baldonnel Aerodrome gelegen ten zuidwesten van Dublin. De bemanning bestond uit financier Baron Ehrenfried Günther von Hünefeld, captain Hermann Köhl als piloot en de Ierse captain James Christopher Fitzmaurice als copiloot.

Het opstijgen was spannend voor de weinige toeschouwers omdat de startbaan iets naar beneden helde. Toen het vliegtuig met een totaal gewicht van 5,6 ton in beweging kwam leek het alsof ze niet kon opstijgen en toen het achter de horizon verdween waren velen bang dat het zou neerstorten. Maar even later zag men het vliegtuig boven de heuvels klimmen en in de verte verdwijnen. Enkele uren later werd het vliegtuig gezien boven Connemara, het westelijke deel van het graafschap Galway, voordat het over de oceaan verdween.

De bestemming was New York, maar dat bleek te ver. Het vliegtuig landde de volgende dag op een eiland voor de kust van Labrador, Greenly Island. Het vliegtuig was geland op wat vaste land leek, maar het was een stuk bevroren water en de neus van het toestel zakte na de landing door het ijs. De vlucht had 36 uur en 30 minuten geduurd. De eerste persoon die het vliegtuig zag, zo gaat het verhaal, was een jongen met de naam Antoine Letemplier die bij het horen van het geluid van de motor van het vliegtuig naar buiten was gegaan, terug rende naar huis en naar zijn ouders riep ‘vliegende vis! vliegende vis!’. Met veel mankracht werd het vliegtuig op het droge getrokken. Ter herinnering aan de eerste trans-Atlantische vlucht van oost naar west werd door de Ierse Post twee postzegels uitgegeven op 13 april 1978 precies 50 jaar na de landing op Greenly Island.

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Historisch • Groot Brittannië • Eerste Wereldoorlog

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?

(22 stemmen, gemiddeld: 4,45 uit 5)

Laden...