Voor de Britse Royal Mail was het feit dat het in 1998 honderd jaar geleden was dat het eerste officiële snelheidsrecord in de boeken werd geschreven aanleiding om op 29 september 1998 een serie van vijf postzegels uit te geven gewijd aan Britse snelheidsrecords op land. Malcolm Campbell was een Britse motorcoureur en journalist die in Groot-Brittannië het wereldsnelheidsrecord verbeterde. De auto’s waarin hij reed noemde hij altijd Blue Bird, genoemd naar het toneelstuk L’Oiseau Bleu van Maurice Maeterlinck dat hij ooit had gezien in het Haymarket Theatre in Londen. De ‘Blauwe Vogel’ was hem altijd bijgebleven.

De grens van meer dan 100 kilometer per uur werd doorbroken door Jenatzy op 29 april 1899. Meer dan 150 kilometer per uur behaalde L. Rigolli op 31 maart 1904 en meer dan 200 kilometer per uur werd bereikt door V. Héméry op 8 november 1909. Maar toen kwam Malcolm Campbell in beeld met zijn Sunbeam die op 25 september 1924 een snelheid behaalde van 235,23 kilometer per uur.

Hij behaalde die snelheid op een strand in het zuiden van Wales, de Pendine Sands. Zijn Sunbeam had Campbell gekocht in 1923. De auto was uitgerust met een 350 pk 18 liter V12 vliegtuigmotor. Hij liet de auto testen in een windtunnel in Norwich van Bolton & Paul en aan de hand van de resultaten een nieuwe carrosserie monteren in een revolutionaire stroomlijnvorm. De lange staart werd blauw gespoten, waarna de auto de naam Blue Bird kreeg. De auto bestaat nog steeds en kan worden bewonderd in het National Motor Museum in Beaulieu, in het hart van de New Forest in het graafschap Hampshire.

Een geduchte concurrent van Campbell was Majoor Henry O’Neil de Hane Segrave die eveneens een Sunbeam Tiger bezat, speciaal voor hem ontworpen door hoofdingenieur Louis Coatelen van dat bedrijf. Deze auto werd nog iets sneller dan die van Campbell. Op 16 maart 1926 behaalde hij een snelheid van 245,12 kilometer per uur op het strand van Southport in Zuid Engeland. Twee latere auto’s van Segrave, een Sunbeam 1000 pk en de ‘Golden Arrow’, bevinden zich eveneens in het National Motor Museum in Beaulieu. Bij zijn poging om het wereldsnelheidsrecord op water te verbeteren verongelukte hij met zijn boot op het meer van Windermere en overleed op 13 juni 1930. Hij werd slechts 33 jaar oud.

Een andere autocoureur was John Godfrey Parry-Thomas, een ingenieur uit Wales. Hij groeide op in Oswestry en werd ingenieur bij autofabrikant Leyland Motors. Hij had slechts een beperkt budget in tegenstelling tot de twee andere coureurs. Toch lukte het hem om een Higham Special die hij op de kop had weten te tikken zodanig om te bouwen dat de prestaties enorm werden verbeterd. De auto had een zware vliegtuigmotor van 27 liter V12 van een Liberty. Hij noemde de auto ‘Babs’.

Hij behaalde hiermee op 28 april 1926 de snelheid van 275,23 kilometer per uur. Daarmee had hij Campbell op hetzelfde strand van Pendine Sands verslagen. Dat de snelheidsrecords in het dorpje Pendine voortleven bewijzen bovenstaande prentkaart en het aanwezig zijn van een restaurant met de naam ‘Sunbeam Diner’. Een winkeltje draagt de naam ‘The Pit Stop’.

Gedurende de jaren daarna tot aan het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog werd het snelheidsrecord nog vele malen gebroken. Op 29 maart 1927 doorbrak Henry Segrave de 300 kilometer per uur grens met zijn Sunbeam Tiger 1000 pk met de naam ‘Mystery’ door een snelheid te behalen van 327,97 kilometer per uur. Dat deed hij in de Verenigde Staten op Daytona Beach in Florida.

In het stempel op bovenstaande eerstedag envelop is een auto van Sunbeam afgebeeld met de plaatsnaam Pendine, maar daar heeft Henry Segrave nooit in zijn Sunbeam gereden.

Malcolm Campbell ging over de 400 kilometer per uur grens met zijn nieuwe auto, een Napier-Campbell die hij in 1927 had laten ontwerpen door C. Amherst Villiers. In deze auto bevond zich een Napier Lion vliegtuigmotor. Op 24 februari 1932 werd een nieuw snelheidsrecord erkend van 408,77 kilometer per uur met deze auto. De 500 kilometergrens werd op 19 november 1937 doorbroken door een andere Britse coureur, kapitein George E.T. Eyston die zijn carrière begon in auto’s van het merk Bugatti. Hij reed met zijn ‘Thunderbolt’ een snelheid van 502,44 kilometer per uur. De auto, gebouwd door Bean Cars in Tipton, is afgebeeld op bovenstaande krantenfoto. Hierin waren twee vliegtuigmotoren van Rolls-Royce ingebouwd en het gewicht was zeven ton.

Vlak voor de Tweede Wereldoorlog behaalde John Rhodes Cobb met een Raliton Special een snelheid van 595,04 kilometer per uur. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden geen snelheidrecords gebroken. Dat gebeurde pas op 16 september 1947 door Cobb met zijn Raliton-Mobil Special. De Mobil Oil Company was zijn sponsor. In de auto bevonden zich twee Napier-Lion W-12 vliegtuigmotoren. Hiermee behaalde hij een snelheid van 634,40 kilometer per uur op de zoutvlakte van Bonneville in Utah, Verenigde Staten. Het record zou 17 jaar lang stand houden. Cobb overleed op 29 september 1952 toen hij op het meer van Loch Ness probeerde het snelheidsrecord op water te verbeteren.

De zoon van Sir Malcolm Campbell, Donald Malcolm, wilde graag in de voetsporen van zijn vader treden. Hij begon met zijn pogingen op water om snelheidsrecords te behalen in de oude Bluebird K4 van zijn vader. De boot ging tijdens een poging verloren en Donald bouwde een nieuwe boot, de Bluebird K7. Hiermee verbeterde hij tussen 1955 en 1964 zeven maal het snelheidsrecord op water op het meer van Coniston in het Lake District. Maar ook op land liet hij zich gelden. Met de verbeterde Bluebird-Proteus CN7 behaalde hij een snelheid van 648,78 kilometer per uur op 17 juli 1964. Daarmee was hij wereldrecordhouder zowel voor snelheden op het water als op land.

De auto was gebouwd door de gebroeders Norris en het model moest een snelheid kunnen behalen van 800 kilometer per uur. Het lukte Donald om vele sponsoren te krijgen om het project te kunnen bekostigen, zoals Dunlop (banden) en BP (olie-industrie). De auto kreeg een motor van Bristol-Siddeley Proteus met aandrijving op alle vier de wielen. Testen werden uitgevoerd op het Goodwood race circuit in Sussex. Na de testen werd de Bluebird overgebracht naar de zoutvlakte van Bonneville in de Verenigde Staten. Maar hier ging de auto bij de zevende poging het record te verbeteren bijna verloren door een ongeluk. Campbell overleefde de ramp en gaf meteen opdracht om de Bluebird te herbouwen. Maar hij ging niet terug naar Bonneville omdat het traject op de zoutvlakte te kort was en in slechte staat verkeerde. Nu ging hij naar de zoutvlakte van Lake Eyre in Zuid Australië. Maar het meer stroomde in mei 1963 na enkele regenbuien vol water en de pogingen moesten worden afgebroken. Pas op 17 juli 1964 lukte het hem om het snelheidsrecord te verbeteren. Donald Campbell was echter teleurgesteld in de prestaties van de Bluebird die was ontworpen om veel hogere snelheden te behalen. Het record bleef niet lang in stand want in oktober 1964 werd het door drie verschillende coureurs tot vijf maal toe verbeterd. Op 4 januari 1967 verongelukte Donald Campbell op het meer van Coniston met de K7. De boot en zijn lichaam werden pas in 1998 door een duiker, Bill Smith, teruggevonden en geborgen. Zijn graf ligt op het kerkhof te Coniston en de auto is te zien in het National Motor Museum.

De Britse Royal Mail gaf een prestigeboekje uit met op het omslag een jongen met een schaalmodel van een van de vele auto’s, een Campbell-Napier-Raliton, die zijn ontworpen om het snelheidsrecord op land te verbeteren. In het boekje bevinden zich postzegels van 20 pence met een afwijkende tanding ten opzichte van de zegels uit vellen.

De tanding van de postzegels uit vellen bedraagt 14¾ : 14¼ en die in het boekje 14¼ : 14¼. Met de druk van de postzegel van 26 pence is het tot drie keer toe misgegaan. Men kan een zegel tegenkomen zonder de druk van de waarde 26, zonder het cijfer 2 en alleen het cijfer 6 of omgekeerd, zonder het cijfer 6 en alleen het cijfer 2.

Majoor Malcolm Campbell was geboren op 11 maart 1885 te Chislehurst in het graafschap Kent. Een speciale envelop werd door Benham uitgegeven beplakt met vier postzegels van 20 pence uit het prestigeboekje en voorzien van afdrukken van een eerstedag stempel van Chislehurst. Campbell was een van de weinige autocoureurs die een natuurlijke dood stierf, door enkele beroertes. Hij overleed op 31 december 1948 te Reigate in het graafschap Surrey en ligt begraven op het kerkhof van St Nicholas ’Church in die plaats. Hij rust daar in een onopvallend graf tussen graven die allemaal op elkaar lijken met een groot stenen kruis.

Zouden de coureurs ooit vermoed hebben dat op 15 oktober 1997 het snelheidsrecord op bijna 1.228 kilometer per uur zou worden afgeklokt? Dat was met de Thrust SSC (Super Sonic Car) met straalaandrijving door twee Rolls-Royce motoren. Een 4D simulator van de auto staat opgesteld in het Coventry Museum of Transport (waar bijvoorbeeld ook de rode Austin Mini Metro van Prinses Diana staat) en wij hebben er een ritje in gemaakt. De voorruit bestaat uit een beeldscherm en beneden de voorruit een scherm waarop de stuurknuppel is te zien en het instrumentenpaneel. Daarop kun je zien hoe snel het gaat. Imponerend was het geluid van de straalmotoren en de beelden die gemaakt zijn tijdens de echte rit in de Black Rock Dessert in Nevada, Verenigde Staten, waar het record werd gebroken door Andy Green, een piloot van de Britse Luchtmacht RAF. Een indrukwekkende belevenis!

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Historisch • Australië • Groot Brittannië • Verenigde staten • Musea • Tweede wereldoorlog

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?

(3 stemmen, gemiddeld: 5,00 uit 5)

Laden...