Wat is ‘Brussels Binder’? Brussel wordt wakker! “The Brussels Binder” is een onlinebeweging om een eind te maken aan de mysterieuze afwezigheid van vrouwen in het Brusselse beleidsdebat. Wat is hun probleem en doel? Brussel zit vol met getalenteerde vrouwen van over de hele wereld, werkzaam in het bedrijfsleven, de overheid, internationale organisaties en het maatschappelijk middenveld. In Brussel, als mannenbolwerk, worden belangrijke plannen en beleid besproken en politici, journalisten, activisten, adviseurs en bureaucraten geïnformeerd en beïnvloed en wordt de agenda voor de toekomst van Europa bepaald. Deze bijeenkomsten omvatten vaak geen vrouwen. Vorig jaar was slechts een kwart van alle sprekers op Brusselse conferenties vrouw. En erger nog, bij een derde van deze invloedrijke en spraakmakende evenementen in Brussel was er geen enkele vrouwelijke stem. Dit is foute boel. Met de moeilijke uitdagingen waarmee Europa wordt geconfronteerd, moeten we alle goede meningen toevoegen. Dit kan niet wanneer dit gebeurt door steeds dezelfde discussies en debatten te herhalen met dezelfde sprekers, die slechts de helft van de Europese bevolking en de beroepsbevolking vertegenwoordigen. We kunnen de mening van de vrouwen in Brussel niet negeren.

De meeste mannen hebben tenminste moeders. Ikzelf heb een vrouw, ik heb twee dochters. Maar de lessen die ik nu heb geleerd met mijn jongste twee kinderen, die ik heb opgevoed, is dat feminisme een zaak is voor mannen èn vrouwen. Net als elke andere maatschappelijke verandering, net zoals elke andere manier om privileges te beperken of gelijkheid te creëren, is er een gevecht vereist van degenen die zich in de slechtere positie bevinden. Er is een alliantie nodig met degenen die zich ongemakkelijk voelen met hun privileges. Als er iets is wat ik graag zou willen dat we de komende jaren doen, dan is het om te laten zien dat we in staat zijn om allianties tussen mannen en vrouwen te creëren. Allianties met mannen die zich niet ongemakkelijk voelen en zichzelf feministen noemen.

Gevormd in 1907, organiseerde de WFL deze posterparade om de stemmingsboodschap te promoten. Aan het begin van de 20e eeuw was het ongetwijfeld een beproeving voor vrouwen om in de goot te lopen met een plakkaat, omringd door nieuwsgierige toeschouwers. Echter, naarmate de tijd verstreek, waren ze er al snel eraan gewend.

Kijkend naar onze eigen leefpatronen, hoe ze zich hebben ontwikkeld, proberen mijn vrouw en ik samen onze kinderen groot te brengen, zodat zij niet in dezelfde culturele patronen vallen. Het is door de ogen van mijn kinderen, dat ik mijn eigen gedrag betwist, omdat veel van ons gedrag gebaseerd op privileges, niet bewust is. Het is iets dat je doet, want zo ben je opgevoed.

Een suffragette demonstreert in Whitehall, circa 1908, op de weg omdat mensen niet mochten protesteren op trottoirs en geconfronteerd werden met een arrestatie wegens obstructie. Haar aanplakbiljet vereist dat het Parlement de vrouwen tijdens de huidige sessie een stem geeft. De pijl van de veroordeelde die boven het teken uitsteekt, kan erop wijzen dat ze in de gevangenis had gezeten.

Ik denk dat de ‘Brussels Binder’ een van de zaken is die ons kan helpen de privileges’ te ontmantelen. In de Europese instellingen en in Europa hebben we nog een lange weg te gaan. Mijn moeder verloor haar baan toen ze trouwde, zo was dat in de late jaren vijftig. Ze treurde om het verlies van haar baan, maar ze accepteerde het. Dat waren de normen.

Vrouwen worden de hele tijd met hun lichamelijkheid geconfronteerd. Ik krijg nooit opmerkingen, terwijl er vele redenen te vinden zijn. Maar het gebeurt niet. Nou, behalve dan: “Wat is dat voor een baard, in godsnaam!” Vrouwen worden de hele tijd geconfronteerd.
In de Nederlandse media verscheen een artikel waarin gesteld werd, dat zelfs voor wetenschappelijk artikelen, men op een vooringenomen manier over vrouwen bericht. Dus, wetenschappelijke artikelen geschreven door vrouwen krijgen minder geloofwaardigheid en minder autoriteit, dan wanneer die door mannen geschreven worden. Over vooroordelen gesproken. Ik kon het niet geloven! Maar het is geconstateerd en gepubliceerd en kunnen we het recht zetten.

WSPU- leden Mary Leigh en Edith New werden op 22 augustus 1908 in Londen van Holloway Prison bevrijd en kregen paarse, witte en groene boeketten te zien. Gevangen voor het gooien van stenen in Downing Street 10, het waren de eerste suffragettes die demonstreer-den wat Emmeline Pankhurst ‘het argument van het gebroken venster’ noemde.

en andere les die ik heb geleerd, is, dat als je de tegenkrachten uitdaagt, als je geen onrecht accepteert, als je iemand niet accepteert die privileges normaal vindt, of iets dat is te danken daaraan, als je dus uitdaagt – dan krijg je een reactie. Je krijgt het niet in de schoot geworpen.

Op 25 juli 1908 kreeg de WSPU toestemming om een demonstratie en een feest te houden in de Hongaarse tentoonstelling in Earl’s Court in Londen. Met hun ‘Votes for Women’ sjerpen poseren vier WSPU- leidersMabel Tuke, Christabel Pankhurst, Emmeline Pethick-Lawrence en Annie Kenney vanuit een van de kraampjes.
Ik kan daarvan getuigen. Maar de beloning is zo enorm, naderhand, als je ziet dat je iets hebt kunnen veranderen. Wanneer je dat via de ‘Brussels Binder’ of andere initiatieven doet, brengen we onze maatschappij langzaam in de richting van meer gelijkheid, dan vergeet je dat je werd achtergesteld, dat je belachelijk werd gemaakt, dat je beschaamd werd. Je vergeet het als je terugkijkt.

De ‘Prisoners’ Pageant ‘was een opvallend onderdeel van het kiesrecht ‘Corona-tion Procession ‘in 1911. Zevenhonderd vrouwen deden mee, wat het aantal suffragettes vertegenwoordigde die gevangen waren gezet. Gekleed in het wit droegen ze zilveren lansen waaraan wimpels waren bevestigd. De banner ‘From Prison to Citizenship’ symboliseerde hun vastberadenheid.
Waarom wil ik onze inspanningen verdubbelen. Dat is omdat ik niet langer – voor het eerst in lange tijd, een trage natuurlijke ontwikkeling zie naar gelijkheid, soms langzaam, soms een beetje sneller. Ik zie terugvechten, ik zie actie, ik zie mannen en politieke bewegingen zeggen: “Wacht ‘ns even, dat is geen privilege, het zou normaal zo moeten zijn.”
Er is gebrek aan optimisme over de toekomst; mensen staan met hun rug naar de toekomst, kijken naar een verleden dat er nooit was en proberen een soort veilige haven te creëren waar je je geborgen waant. Je hoort het vaak: “Wordt het geen tijd dat vrouwen hun plek weer kennen? Wordt het niet tijd dat we teruggaan naar die situatie?” Ik kan me niet voorstellen dat mijn dochters zich op een bepaald moment in dezelfde situatie bevinden als hun grootmoeders, veertig of vijftig jaar geleden.

Voor het kiesrecht ‘Coronation Procession’, dat plaats-vond in Londen op 17 juni 1911, legden de suffragettes van Wales en de suffragis-ten politieke verschillen buiten beschouwing om samen op te trekken, elk met een rode Welshe drakenstandaard. Velen hadden hun eigen kostuums gemaakt, sommigen met paars, wit en groen, die waren bekroond met de traditionele Welshhoed.
Dus dit is een oproep om mijn vrienden te bewapenen. We moeten dit terugdringen.

En laat ik duidelijk stellen: als er een terugval is in de gelijkheid voor mannen en vrouwen, dan zit wordt dat een terugval voor alle minder-heden, voor homo’s, voor al diegenen die geen privileges hebben in onze maatschappij.

Prinses Sophia Duleep Singh, dochter van een Indiase maharaja, is afgebeeld met de verkoop van kopieën van de WSPU krant ‘The Suffragette’ in april 1913. Een lid van de Women’s Tax Resistance League (waarvan het offi-ciële motto ‘No Taxation Without Representation’ was), verscheen in de rechtbank bij verschillende gelegenheden, omdat hij weigerde belasting te betalen.

De missie van Europa is ervoor te zorgen dat iedere Europeaan gelijke rechten, een gelijke positie en gelijke kansen in onze samenleving heeft. We zullen die missie niet laten doodbloeden door mensen die een toekomst afschilderen die gebaseerd is op een verleden dat er nooit is geweest, met enkele wanstaltige ideeën waar religie of ideologie of de maatschappij ons zou moeten brengen.

In de zomer van 1913 organiseerde de NUWSS een pelgrimstocht om de regering via niet-militante actie te laten zien hoe sterk haar vraag naar ‘stemmen voor vrouwen’ was. Vanaf 18 juni reisden de districten Southwest, West of England en Surrey, Sussex en Hants van Land’s End naar Londen. Ongeveer 50.000 vrouwen verzamelden zich op 26 juli in Hyde Park. De wet werd aangenomen in 1918. Deze wet gaf vrouwen stemrecht als ze ouder waren dan 30 jaar en getrouwd waren, een eigenaar van onroerend goed of een afgestudeerde stem hadden in het universitair kiesdistrict. Volledige electorale gelijkheid werd niet bereikt tot de wet van 1928 ter vertegenwoordiging van het volk (gelijke franchise).

Dat is waarom we vechten voor gelijkheid van vrouwen, de strijd tegen het idee dat macht zou moeten regeren. Vergis je niet, seksueel geweld gaat niet over seks of lust. Het gaat over macht. Het gaat meestal over mannen die zeggen: “Ik ben sterker dan jij, dus ik kan met je doen wat ik wil.” We zullen dat nooit accepteren. Daar zullen we tegen vechten en we zullen een wereld creëren waarin niemand fysieke kracht ziet als ziet als excuus om een ander mens te domineren.

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Historisch • België

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?

(2 stemmen, gemiddeld: 5,00 uit 5)

Laden...