Volgens de literatuur werd hij ontdekt door Luitenant Jean-Baptiste Drovin. Het monster was 18,30 meter lang en het woog ongeveer vijf ton. Het was een carnivoor en hij at vis, schildpadden en pleisiosaurussen. Zijn tanden zagen er gevaarlijk uit, maar kauwen deden ze niet. Met behulp van de tanden kon de prooi vastgehouden worden voordat hij volledig doorgeslikt werd. Hij was groter dan een T-Rex. Naderhand werden de overblijfselen gevonden op alle continenten. De ‘Komodovaraan’ is het oudste levende familielid. Met hun vervaarlijke tanden vraten ze als het even kon ook nog de grote witte haaien. Wij hoeven hem niet van uit Amerika te importeren, er zijn er tot nog toe reeds vier in Maastricht gevonden en drie daarvan kan men bewonderen in het Natuur Historisch Museum aldaar. De eerste vondst werd heel vriendelijk door de Fransen gejat, toen ze in 1794 Maastricht bezetten. Teruggegeven hebben ze hem nooit, wat we in Maastricht bewonderen is een afgietsel. Maar ook met afgietsels kun je veel.

Je kunt hem cadeau geven

De Amerikaan Andrew Carnegie schonk rond 1900 staatshoofden een afgietsel van een Diplodocus om zo contact te leggen. Het geven van enorme afgietsels van dinosauriërs aan Europese landen was aan het begin van de vorige eeuw een poging om de wereldvrede te bevorderen. De rijke Amerikaanse zakenman en filantroop Carnegie wilde rond 1900 de wereldvrede bevorderen. Zijn idee was dat hij met cadeaus aan staatshoofden een persoonlijk contact kon aangaan en invloed kon verwerven. Ondanks de contacten met staatshoofden, brak een aantal jaren later toch de Eerste Wereldoorlog uit. Carnegie financierde het museum dat de 27 meter lange Diplodocus in 1899 bij een expeditie vond. Het idee van het cadeau doen van afgietsels begon toen de koning van Engeland op bezoek was bij Carnegie een afbeelding zag van de dinosauriër en er ook een wilde. Op de vraag of er niet nog een kon worden opgegraven, werd geantwoord ‘get serious’. Er werd besloten een afgietsel te maken. Toen de mal er was, konden ze er makkelijk nog een paar maken.

Ze zijn bij musea terechtgekomen en zijn nog steeds te zien. Het bijzondere is dat elke dino andere dingen teweeg bracht. In Frankrijk ontstond een ware Diplodocusmania: liedjes en gedichten werden aan hem gewijd. In Duitsland werd het afgietsel gebruikt om draagvlak te creëren voor een andere manier van wetenschap. De dino is een goed voorbeeld van de overlap tussen wetenschap en populaire cultuur. Veel mensen zagen voor het eerst een dinosauriër. Na de schenking verloor de dino de band met de politiek vaak, ieder land zag het dier als ‘hun Diplodocus’.Net als bij de Diplododus is het schenken van de panda in eerste instantie politiek. Als het dier eenmaal is aangekomen verdwijnt die connectie. Het zijn nu ‘onze panda’s’. Het geven van dieren aan bevriende staten is gebruikelijk en gaat al terug tot de oudheid. De dierentuin in de Tower gevangenis in Londen bestond ooit bijna geheel uit dieren die de Engelse koning cadeau had gekregen.

Je kunt er een postzegel over uitgeven

Tijdgenoot van onze mosasaurus was de Tyrannosaurus rex. Terwijl de Mosasaurus boven Maastricht in de T.rex rond in de buurt van Leiden. Maar daar vind je niets meer uit die tijd, want het land is daar gezakt, te diep, dus hebben ze in Leiden een expeditie naar Amerika gestuurd om er een te vinden en deze uit te graven en van een lokale boer te kopen. Zo komt deze T.rex in Leiden. Om reclame te maken voor het museum Naturalis, heeft dit museum hun T.rex met de aimabele naam Trix, op een postzegel gezet. Maar het is en blijft een Amerikaan.

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Historisch • Duitsland • Frankrijk • Groot Brittannië • Schildpadden

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?

(3 stemmen, gemiddeld: 5,00 uit 5)

Laden...