Postzegelvel Museum Voorlinden – uitgiftedatum 17 juli 2017

A. Opbouw van het postzegelvel

Het door grafisch ontwerper Gerard Hadders van Pro Arts Design samengestelde postzegelvel Museum Voorlinden is in vier lagen opgebouwd:

Laag 1

De onderste laag beslaat het hele postzegelvel. Het is een uitvergrote foto van het museumdak met de schuin afgesneden buisjes die het daglicht filteren.

Laag 2

De volgende laag is een door Hadders gemaakte foto van de wolkenlucht boven Wassenaar. Daarmee verwijst de ontwerper naar het kunstwerk Skyspace van James Turell in het museum, dat niet op het postzegelvel is afgebeeld.

Laag 3

Op deze laag zijn negen kunstwerken uit de museumcollectie bijeengebracht. Eentje links op de velrand en acht op postzegels. Op de resterende twee postzegels staan foto’s van het exterieur en van de omringende tuin van tuinarchitect Piet Oudolf.

Op de zomerzegel 2001 (nvph 1971) is de kwekerij Oudolf uit Hummelo opgevoerd middels een gekreukte stokroos (Alcea rugosa).
Piet Oudolf: “Een tuin moet vier seizoenen de moeite waard zijn. Naast bloemen spelen ook zaden, dode bladeren en plantenresten een actieve rol in de schoonheidsbeleving. Bruin is ook een kleur.”

Meer over Piet Oudolf

Zie ook deelhoofdstuk ‘High Line’ in New York in het artikel Grenzeloos Nederland – Amerika van 30 augustus 2015.

Laag 4

De laatste laag op de tabs links en rechts is opgebouwd uit foto’s van:

• Bloemen (klaproos, dahlia, sneeuwklokje).
• Dieren (winterkoninkje en hommel).
• Bladeren en vruchten (essenblad, hulstblad, dennenappels, esdoornblad met gevleugelde nootjes). Deze lopen van de tabs op de postzegels door over de kunstwerken heen. Hierdoor ontstaat een integratie van natuur en cultuur

De volgorde van de kunstwerken en van de natuurfoto’s is gebaseerd op het wisselen van de seizoenen. Linksboven begint de zomer. De tijd verstrijkt met de klok mee via de herfst en de winter naar de lente. Deze relatie hangt samen met de visie van de internationaal bekende tuinarchitect Piet Oudolf.

Onderaan op de velrand staat een grafische weergave van de oostgevel van het museumgebouw.

B. Museum Voorlinden

Het particuliere Museum Voorlinden in Wassenaar is in opdracht van kunstverzamelaar en zakenman Joop van Caldenborgh gebouwd voor zijn privécollectie, die enkele duizenden kunstwerken telt. Het museum is in september 2016 geopend.
Het langwerpige gebouw met wanden van natuursteen en glas is ontworpen door Kraaijvanger Architects uit Rotterdam. Het transparante dak met zonneschermen en indirecte led-licht staan garant voor een zo natuurlijk mogelijke verlichting.

C. Landgoed Voorlinden

De landgoed Voorlinden dateert uit de 17e eeuw en werd begin 19e eeuw uitgebreid met een park van 60 hectare in landschapsstijl. Het huidige landhuis is in 1912 gebouwd en tegelijkertijd heeft het park een combinatie van inheemse en exotische boomsoorten gekregen.
Vanaf 2011 is Caldenborgh bezitter van het landgoed.

D. Museum Voorlinden-postzegels

1. Ron Mueck – Couple under an Umbrella (2013)

Een weergave van een ‘bevroren’ werkelijkheidsmoment van twee personen.
Een ouder echtpaar zit/ligt te genieten van het zomerse weer onder een vier-kleurige parasol. Ze behoren door hun grootte van bovenmenselijk formaat en schaal bepaald niet tot onze wereld. Hun formaat en omvang zijn bijna twee keer die van een gewone sterveling. Op de zegelafbeelding is de imponerende grootte moeilijk vast te stellen, terwijl een vijftal museumbezoekers toch enige mogelijkheid tot vergelijking geven.

Hij heeft zijn hoofd op haar dijbeen. Zij buigt zich licht over hem heen. De realistische mensfiguren zijn tot het kleinste detail uitgevoerd en verbluffend raak getroffen. Door de rimpelweergave en andere minutieuze oneffenheden in de huid, hoofdhaar en wenkbrauwen (zelfs een enkele haar op haar bovenlip en kin) behoort deze nauwgezette weergave-techniek tot het hyper-realisme.

2. Jan Schoonhoven – R81-4 (1981)

Vanaf 1955 maakt Jan Schoonhoven monochrome witte, voorstellingsloze reliëfs met nietszeggende namen. Het kunstwerk bestaat uit een opeenstapeling van geometrisch horizontale, ruimtelijk geordende vormen, die door het van boven komende licht een schaduwrijk driedimensionale uitstraling bezitten. In tegenstelling tot zijn strak uitgevoerde werk, drukt dit reliëf enige ‘levendige beweging’ (levendig expressief) uit in de horizontale gelaagdheid.

3. Piet Oudolf

De tuin rondom het museum is aangelegd door landschapsarchitect Piet Oudolf, met kleurrijke bloemenzeeën, omkaderd door gazonpaden en met gras begroeide verhogingen.
Dankzij de grote glazen wanden zijn de tuinen ook van binnen het gebouw te zien. Daardoor werken kunst, architectuur en natuur geïntegreerd sterk op elkaar in.

4. Marcel Broodthaers – Casserole de Moules Noire (1965)

Een oude, gebruikte en dof geëmailleerde blauwe braadpan met deksel is rijkelijk gevuld met mosselen. De mosselen ‘dansen’ haast de pan uit, terwijl het deksel de opborrelende massa nog net in bedwang weet te houden. De kunstenaar heeft het punt net voor de chaos weten te verbeelden.

5. Esther Tielemans – The Performance (2011)

Enkele van de felgekleurde horizontale en verticale panelen bezitten een spiegelglad oppervlak,
waardoor een heldere weerkaatsing van de omringende ruimte ontstaat. Daarin is ook het beeld van degene die het geheel aanschouwt opgenomen. Aldus wordt er met vorm en kleur gespeeld, maar ook met de ‘ervaring/beleving’ van de kijker.
Door zowel de opname van de zichtbare werkelijkheid als de oproepende gedachten, lijkt het kunstwerk een reactie op zelf-reflexie te bezitten.

Door de grote ramen en de ‘het-museum-omringende’ tuinen (van tuinarchitect Oudolf) zijn vanuit het museum de tuinen heel goed zichtbaar. Vanuit de tuinen zijn de museumobjecten ook duidelijk zichtbaar. Op bijgaande foto is de eerste postzegelafbeelding ‘(Couple under an Umbrella) nog te onderscheiden. Integratie. Met andere woorden cultuur en natuur ondersteunen elkaar over en weer op een aantrekkelijke manier. Zie daarvoor ook de afbeelding op de 2e tab linker afbeelding.

6. Leandro Erlich – Swimming pool (2016)

In een hoek van een museumzaal is een ‘gewoon-huis-tuin-en-keuken-buitenbad-met-afdaaltrapje-en-gevuld-met-rimpelend-water’ zichtbaar als een permanent museumobject. Je kunt het ‘kunstwerk’ van bovenaf bekijken, maar dan valt er geen afwijkende bijzonderheid te bespeuren. Nabij het zwembad leidt een trap naar beneden. Aan het eind van de trap geeft een ‘deur’ toegang tot het ‘interne-van-het-zwembad’. Het ‘plafond’ van het blauw gekleurde ‘zwembad’ bestaat uit 15 cm water.

Museumbezoekers in de museumzaal, staande aan de rand van het zwembad, zijn ‘verscheurd-en-verknipt’ zichtbaar (door rimpeling van het water).

7. Etel Adnan – California #10 (2013)

De van oorsprong Libanese kunstenares is in Californië geraakt door de schoonheid van de natuur blijkens de schilderijenreeks van kleurrijke landschappen van die Amerikaanse staat. Met paletmes heeft ze heldere stroken aangebracht. De platte vlakken in geometrische vormen doen bij een eerste aanblik abstract aan. Pas na langer kijken worden contouren van een landschap zichtbaar. Dan ontstaan bergen, rivieren, bomen en een horizon. De kleuren komen alle overeen met die van het landschap. Menselijke figuren ontbreken in haar werk.

8. Sol LeWitt – 2 x 7 x 7 (1990)

De kunstrichting van de minimal art-artist Sol LeWitt legt meer de nadruk op de betekenis van
de ideeën dan de materiële uitwerking ervan. Met andere woorden de uitvoering is minder belangrijk dan het concept.
De ruimtelijke constructies van de kunstenaar bestaan uit basisvormen als bol, driehoek of kubus middels een ribben-structuur, die meestal glad en wit geschilderd zijn. De elementen zijn in gevarieerde reeksen gerangschikt volgend bepaalde modules.

9. Robert Zandvliet – Zonder titel (2007)

De schuin geplaatste witte vlakken zijn evenwichtig over het doek verspreid. Op het schilderij (3½ x 2 m) zijn door Zandvliet vlakken met een losse, maar precies gehanteerde blokkwast vaardig aangebracht. Als je voor dit uitgestrekte, immer uitdijende groen-violet-zwarte achtergrond staat met een lichtkleurig ritmische vlakverdeling op de voorgrond, ervaar je het als een ruimtelijke gebeurtenis.

10. Man Ray – Larmes de Verre (1932)

Het typisch surrealistische fotowerk van Man Ray geeft een afbeelding van naar boven opgeslagen kijkende ogen met lange wimpers, die rijkelijk voorzien zijn van mascara.
De parelachtige glazen ’tranen’, die over de wangen van een etalagepop druppelen, creëren een droomachtig beeld van een jong bedroefde dame. Hierbij zal de kijker zich interactief afvragen: “Waarom en waardoor is zij bedroefd?”

Foto’s: Bate Hylkema

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Nederland • Nederland

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?

(3 stemmen, gemiddeld: 3,67 uit 5)

Laden...