Al vlug, als zoiets op de radio aan stond kwam uit een of ander hoek commentaar: “Kun je niet iets anders opzetten?”. Het was de tijd dat Readers Digest verslonden werd. Mijn ouders vonden dat zeer vooruitstrevende en vormende literatuur en het was toch, tegenover de (altijd interessante) Duitse bladen (daar stond ook veel seks in, namelijk!), een verademing. Readers Digest bracht een cassette uit, met een aantal grammofoonplaten met muziek uit de periode Glenn Miller. Ik heb alles in het werk gesteld om hiervan in het bezit te komen, zodat ik ongehinderd met behulp van mijn draagbare stereo platenspeler, die ik van mijn broer overgenomen had, naar deze muziek kon luisteren.

Het tijdperk van de grote bands in Amerika begon in 1935. De directie van het ‘Paramount’ theater in New York had de band van Glen Gray gearrangeerd om twee weken op te treden. Broadway kenners zeiden tegen de directeur, Robert Weitman, dat hij helemaal gek geworden was, immers het publiek zou niet willen betalen om alleen maar naar een orkest te luisteren. Zij kregen ongelijk, en het optreden moest verlengd worden van 2 naar 4 weken. Al vlug speelden in alle grote theaters grote orkesten. Glenn Miller vormde zijn eerste eigen band in 1937. Hij had al enige tijd gespeeld in andere grote bands, zoals de ‘Dorsey Brothers’. Bij zijn tweede poging, in 1938, werd die band in de jaren die volgden een groot succes tot dat ze moest stoppen omdat Glenn Miller tekende voor de luchtmacht in 1942.

De ‘Swing-koorts’ bereikte een kookpunt in 1937 toen Benny Goodmans band optrad in datzelfde ‘Paramount’ theater. Artie Shaw schrapte in zijn orkest de violen naar aanleiding van de populariteit van Goodman. Zelfs de balladen begonnen te swingen en men beschuldigde de gemiddelde musicus ervan ‘swing-gek’ te zijn. De lezers van de muziekbladen kozen Goodmans band tot de beste ’swing band’ van het jaar.

In 1938 spendeerden de Amerikanen 90 miljoen dollar om naar dansorkesten te kunnen luisteren. Daardoor rezen de orkesten als paddenstoelen uit de grond. Er speelden 25 orkesten in New York. Arti Shaw begon ook stukken van componisten als Cole Porter, om te vormen tot swing. Zelfs fuga’s werden swingend en dat leverde het onsterfelijke ‘Bach goes to town’ op.

In 1939 veranderde de smaak van ‘swing’ naar ‘sweet’. De band van Glenn Miller steeg daardoor enorm in populariteit. Toen hij in het ‘New York Paradise’ restaurant speelde, nam hij de plaat ‘Moonlight Serenade’ op en vestigde zijn naam met de ‘Miller sound’. De platenverkoop steeg geweldig, het tijdperk van ‘sweet Glenn Miller’ was begonnen.

Begin 1940 waren er drie grote orkesten voor swing en sweet: Benny Goodman, Glenn Miller en Tommy Dorsey. In 1940 viel Parijs in de handen van de Nazi’s. Dit had tot gevolg dat de orkesten in Amerika in het nauw kwamen door bandleden die vertrokken omdat ze in dienst moesten. Men zocht dringend nieuwe muzikanten. De Tweede Wereldoorlog had grote invloed op de populaire muziek in Amerika. Het werd moeilijk om ingewikkelde arrangementen te spelen omdat vakkrachten het leger in gingen. Men begon vocale ondersteuning in te zetten. De ‘Miller band’ speelde ook in een film: ‘Sun Valley Serenade’. Miller begon wensconcerten te geven voor soldaten en gaf platenspelers en platen weg.

In 1942 meldde hij zich aan om in het leger te gaan. In eerste instantie werd er op zijn diensten geen prijs gesteld, hij zou te oud zijn voor actieve dienst. Hij wendde zich persoonlijk aan Brigadegeneraal Charles Young. Zo kon hij het Amerikaanse leger overtuigen om hem te accepteren, zodat hij zich kon toeleggen op de organisatie van een gemoderniseerde Army band.  Al snel zag men de waarde in van zijn patriottische bedoelingen en de kracht van de combinatie van dans en muziek voor het moreel van de troepen. Het leverde hem de rang van kapitein en in 1944 werd hij gepromoveerd tot majoor.

December 1944: Het vliegtuig met de Amerikaanse bandleider majoor Glenn Miller is op weg van uit Londen naar het bevrijdde Parijs om daar met het ‘Army Air Force Orchestra’ op te treden in het Olympia. Het verdwijnt van de radar. Het is boven het Kanaal opeens verdwenen. Er hing een dichte mist. Men verondersteld dat het getroffen is door bommen vanuit Britse vliegtuigen die op weg waren naar huis en hun ongebruikte lading voor aankomst moesten lozen. Dit werd altijd boven het kanaal gedaan als de missie om een of andere reden mislukte. Dit keer was de aanval op Siegen niet door gegaan omdat vanwege de dichte mist geen begeleidende jachtvliegtuigen mee konden gaan. Het kleine eenmotorige vliegtuigje waarin Glenn Miller zou zitten, werd door een navigator onder hen opgemerkt toen hij zijn bommenlast liet vallen. Het is zeer waarschijnlijk dat deze samenloop van omstandigheden op 15 december 1944 het doods-oordeel voor Glenn Miller betekende.

Miller stond hoog in aanzien bij een aantal muzikale collega’s. Zij werden in hoge mate beïnvloed door zijn werk. Louis Armstrong en Frank Sinatra waardeerden hem in hoge mate. Sinatra klaagde over de inferieure kwaliteit van de muziek die hij aan het opnemen was in de late jaren veertig, in vergelijking met de “die grote Glenn Miller dingen” van acht jaar eerder.

Amerika betekende toen vrijheid en er is geen betere en oprechtere uiting van vrijheid als muziek.

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Historisch • Verenigde staten • Tweede wereldoorlog

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?

(4 stemmen, gemiddeld: 5,00 uit 5)

Laden...