Honden werden gebruikt voor het trekken van postkarretjes in de kustplaatsen van het Engelse Sussex aan het eind van de vorige eeuw. Aan de dienst kwam een abrupt einde na klachten van dierenvrienden dat de trekhonden werden misbruikt.
De Trekhondenwet 1910 (Stb. 203) is een Nederlandse wet uit 1911. De wet was van kracht tot 1 januari 1963 toen de Wet op de Dierenbescherming inging. Op dat moment waren er nog 32 honden als trekdier in gebruik. De Trekhondenwet regelde het gebruik van honden als trekhond bij een hondenkar. De wet maakte onderscheid tussen de houder en de begeleider van een hondenkar. De houder had een vergunning nodig en dat werd geregistreerd in het hondenkarregister. De hond, het tuig en de kar moesten jaarlijks worden gekeurd. Om zo’n vergunning te krijgen (en te verlengen) moest aan allerlei voorschriften worden voldaan. Wat betreft de hondenkar: deze moest zijn uitgerust met een drinkbak en een ligplank. Er waren voorschriften wat betreft het vervaardigen en de afmetingen van het “hondentuig”. De hond moest minimaal één jaar oud zijn en een minimale schofthoogte hebben van 60 cm (tot 1 september 1914 was dat minimaal 50 cm). Er mochten maximaal drie honden voor de kar. U mag dus een hond geen kar, slee, boot of een ander voorwerp laten trekken. Wilt u wel honden inzetten als trekkracht? Dan heeft u hiervoor meestal een ontheffing nodig. Bij de aanvraag hoort ook een verklaring van de dierenarts. Tegenwoordig geldt in Nederland de Vrijstelling sledehondensport, waarin een vrijstelling op het in de Gezondheids- en welzijnswet voor dieren bepaalde wordt geregeld.
Een geregelde postdienst van met trekhonden bespannen sleden bestond rond Fort Yukon in Alaska tot het eind van de jaren 1950, maar deze werd omstreeks 1960 vervangen door een regionale luchtdienst. Tot nu toe worden echter nog steeds gelegenheidstochten gemaakt door de Alaska Dog Team Post. In 1896 ontdekten twee indianen uit het dorp Caribou Crossing dat ligt in het ‘Yukon Territory’, in het Klondike gebied goud. Een volksverhuizing die voor het gebied ongekend was, kwam op gang. Doorgewinterde mannen, maar ook stedelingen, en andere onervaren types, hadden maar twee zaken in hun hoofd: goud vinden en op de hoogte blijven van het reilen en zeilen van hun achtergebleven geliefden. Er waren geen transport mogelijkheden. Zomers via de rivier en ’s winters per hondenslee. De postbodes waren hun levenslijnen. De enveloppe, die is verstuurd vanuit Caribou Crossing via de ‘White Pass’ naar Atlin, het voormalige centrum van de gouddelving, is uitgegeven ter herinnering aan die toegewijde mannen, postbodes, onbezongen helden, die met inzet van hun leven, ongeachte de barre omstandigheden, de levenslijnen open hielden.
Tegenwoordig wordt de post per vliegtuig verstuurd en worden honden niet meer gebruikt voor het postvervoer. De herinnering aan die vervlogen tijden wordt door speciale enveloppes in stand gehouden zoals uit onderstaande twee brieven blijkt: De ene brief is gestuurd van Fort Providence naar Fort McMurray, de andere van Fort Simpson naar Fort McMurray. Fort McMurray ligt in het noorden van de provincie Alberta in Canada.
In januari 2014 oordeelde de Canadese Post dat Fort McMurray te duur was om postdiensten aan te bieden en wilde een toeslag van vijf dollar gaan vragen voor alle pakketten die naar het gebied werden gestuurd. Gelukkig trok de Post deze beslissing weer terug voordat hij ingevoerd kon worden. Fort Simpson en Fort Providence zijn twee voormalige handelsposten die nog veel noordelijker liggen. Het klimaat is subarctisch.
In Nederland waren reeds in de jaren 1880 postbestellers die op eigen initiatief een hondenkar hadden aangeschaft voor de bezorging van de post. Door de Nederlandse posterijen werden ook trekhonden ingezet. Officieel werd bij de PTT de hondenkar in 1912 ingevoerd, bekend is echter dat in ieder geval al in 1850 honden werden gebruikt voor het vervoer van allerlei vrachten voor ¨tante pos¨. De begeleiders werden meestal ¨brievengaarder¨, ¨postbeambten¨ of brievenbesteller¨ genoemd.
Vanaf 1912 kregen de bekende brievengaarders, postbodes en brievenbezorgers pas hun instructies over het werk met de hondenkar voor de posterijen. Hierin stond onder meer aan welke eisen en voorwaarden de bezitter van de posthondenkar moest voldoen. Zo ook over de uitvoering van de wagen, de voorwaarden voor het dier, zijn nachtverblijf. Verder stonden er richtlijnen en gegevens over de bepaalde vergoedingen voor de verzorging van de hond, en het onderhoud van de hondenkar. Voor die tijd werden deze op eigen initiatief aangeschaft, daarna werden ze door de PTT verstrekt.
Het museum voor Communicatie (voorheen het Postmuseum) in ‘s Gravenhage is nog een originele hondenkar te zien. Hier staat namelijk de laatste hondenkar die tot 1922 in Peperga voor de Posterijen dienst gedaan heeft. Met de tentoongestelde hondenkar met postbeambte uit Peperga wordt op deze manier een hommage gebracht, aan het werk van de hond met de hondenkar voor de Nederlandse Posterijen.
‘Onder de Loupe’
december 2016
Noot van redactie Postzegelblog: Helaas geen betere afbeelding beschikbaar.
Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Historisch • Groot Brittannië • Nederland
Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?
Kijk dan bij Collect Club.
(5 stemmen, gemiddeld: 5,00 uit 5)
Laden...
Reacties (2) Schrijf een reactie
Geachte redactie, een mailtje was voldoende geweest om de afbeeldingen toe te sturen (300 dpi). Ik sta al jaren in jullie lijstjes. j.vdboschATziggo.nl Ere ontbreekt zelfs een afbeelding. Niet zo slordig zijn a.u.b. Voor de rest alleen lof voor deze blog.
De stempels met de trekhonden vind ik erg leuk
Schrijf een reactie
(registratie is niet nodig)