Vroeger kon men aan de kleding afleiden waar de persoon vandaan kwam. Mensen uit een bepaalde streek of gemeenschap gingen allemaal min of meer hetzelfde gekleed. Streekdrachten zijn/waren een algemeen voorkomend verschijnsel in de zogenaamde ‘bible belt’. Tussen de eenvoudige daagse en kostbare zondagse kleding is een duidelijk verschil. In streekmusea en tijdens folkloristische evenementen zijn de traditionele klederdrachten nog te zien.

Aaltje van Riel uit Marken

Op 12-jarige leeftijd is Aaltje van Riel uit Marken in klederdracht (nu mevrouw Schippers van 68 jaar en nog steeds woonachtig in Marken) op de 4 cent kinderpostzegel van 1960 (nvph 747) terechtgekomen. Tot ongeveer haar 20-jarige leeftijd heeft Aaltje de streekdracht van Marken gedragen, tegenwoordig alleen als ze optreedt met het fanfarekorps Juliana Marken, waarin “ik al 40 jaar op de tenoor-saxofoon speel. Overigens speel ik ook al jaren in een saxofoonkwartet.”

De kinderzegel-belevenis van 14 november 1960 weet Aaltje zich na 56 jaar nog heel goed te herinneren: “Ik was na de loting op de lagere school de uitverkoren gelukkige. In die tijd beleefde je als kind (in tegenstelling tot nu) weinig opzienbarende avonturen. Het onthaal in het Zuiderzeemuseum was overweldigend. We werden met z’n vijven in een koetsje naar het museum gebracht. Ik voelde me net een koningin. Daar werden we o.a. getrakteerd op gebak, hebben we gezongen en gedanst. Heerlijk.
Naderhand moesten we (ieder in een huisje met loket) onze eigen kinderzegel verkopen. “De eerste die kinderzegels aan mijn loketje kwam kopen was mevrouw De Quay. Ook een hofdame van koningin Wilhelmina kocht postzegels van mij. Toen ik haar vertelde dat mijn tante een petekind van de koningin was, vroeg ze of ik haar de groeten wilde doen. Ik kreeg een kleur als vuur, want als 12-jarig kind praten met een hofdame was me wat. Na afloop van de verkoopactie zijn we met zijn vijven nog op de foto gekomen in een Zuiderzee-sloep. Het was een heel leuke belevenis. “
Naast het beroep als huisvrouw (“Ik was niets bijzonders”) heb ik jarenlang in een souvenirwinkel gestaan. “Nu geniet ik met mijn man van de AOW. Momenteel ben ik ook nog oppas-oma van drie van de zeven kleinkinderen.”

Jannetje Kwakman uit Volendam

“Het griezeligste vond ik de broodmaaltijd. Ik moest toen voor het eerst met mes en vork verplicht eten”, vertelt de 28-jarige Jannetje Kwakman uit Volendam (in de Libelle van *** november 1977).

“Beretrots was ik, toen ik hoorde dat ik mee mocht doen aan de kinderzegelactie. Vooral toen we met een botter de haven van Enkhuizen binnen voeren. Ja, het was een grandioze dag, die op mij als 11-jarig kind een grote indruk heeft gemaakt.”

Jannig Kwakman (66 jaar): “Alles wat met kunst heeft te maken, heeft mijn interesse. Via de opleiding aan de kunstacademie (MO-B handvaardigheid) heb ik in beeldende vorming (schilder-, beeldhouw-, bouw- en filmkunst) lesgegeven aan leerlingen/studenten in het voortgezet en hoger beroepsonderwijs in Leiden, Utrecht en zelfs in Amerika. Ruim twintig jaar heb ik de omvangrijke grote schilderijencollectie van Art Hotel Spaander *) in Volendam beheerd als conservatrice.
Als kunstenaar heb ik me gespecialiseerd in keramiek. In kleisculpturen (zie o.a. ‘De monniken’) kan ik mijn ideeën en gevoelens (middels vorm, structuur en kleur) tot uitdrukking brengen. Groeiprocessen in de natuur zijn voor mij dé inspiratiebronnen.”

*) Vanaf 1881 houdt Art Hotel Spaander zich bezig met kunst. Midden voor-vorige eeuw ontdekten (buitenlandse) kunstschilders Volendam al (als eerste toeristen!) met zijn schilderachtige bewoners en huizen. Leendert Spaander maakte van zijn hotel (mét hotel-ateliers) een ontmoetings- en slaapplaats voor schilders. Hij verwierf een indrukwekkende (aan de wanden hangende) collectie schilderijen uit dankbaarheid en/of als ‘hotelbetaling’ van de artistieke gasten. De nieuwe eigenaar van het hotel zet de traditie nog steeds voort.

Magda van Halteren uit Bunschoten-Spakenburg

Zoeken naar speld in hooiberg d.m.v. straatinterview!

Tijdens mijn wandeling door het centrum van Spakenburg met zijn winkels en terrasjes heb ik een aantal oudere personen (gemakkelijk te herkennen aan witte of grijze haar) geconfronteerd met de vraag: “Kent u de ongeveer 60-jarige Magda van Halteren die als meisje eens op een kinderzegel is afgebeeld?” De meesten konden me niet nader informeren. Eentje vertelde me dat ze wel eens op een boerderij zou kunnen wonen. Met deze info schoot ik uiteraard weinig op.
Een klant in het VVV-kantoor, die mijn gesprek met de loketdame belangstellend volgde, mengde zich in het gesprek: “Ik ken wel een Magda van Halteren, ze woont op een boerderij en is getrouwd met Schaap, die aan de Smeerweg in het dorp woont.”

Met deze gegevens heb ik thuis het telefoon-zoekprogramma geraadpleegd. Op de telefoonvraag of haar meisjesnaam Magda was, kreeg ik een bevestigend antwoord. Toen ik vertelde dat ik met achtergronden van de kinderzegelactie 1960 bezig was, kreeg ik van de verraste Magda te horen: “De foto’s waarover u spreekt, zijn vroeger bij de brand van ons huis allemaal verdwenen! Als ik de foto’s nu nog in het bezit zou hebben, zou het voor mij veel gemakkelijker zijn mijn kleinkinderen het een en ander daarover te vertellen. Beschikt u overigens ook over de Polygoon-film, die Bert Haanstra van de kinderpostzegelpresentatie in Medemblik heeft gemaakt? Ik zelf heb jammer genoeg dit korte bioscoopfilmpje nooit gezien.”

Magda van Halteren is als 11-jarig meisje in klederdracht op de 8 cent kinderpostzegel (nvph 749) geplaatst. “Ik ging altijd in klederdracht van Bunschoten naar school. Dat viel blijkbaar zo in de smaak dat ik door de onderwijzer van de lagere school prompt werd aangewezen als vertegenwoordigster van onze streek. Ik voelde me net een filmster. Er is toen ongetwijfeld een foto van mij van de zijkant gemaakt voor de postzegel. Ik herinner me daar overigens niets meer van. De verrassing was naderhand des te groter. Tot mijn 18e heb ik de klederdracht gedragen.”
Van de bijeenkomst in Medemblik weet ze (nu mevrouw Machteld Schaap) zich nog heel goed te herinneren dat ze met zijn vijven een eind vóór de museumpoort uit de postkoets met paarden ervoor moest stappen: “Het verkopen van je eigen kinderzegel was een leuke ervaring en reuze gezellig. De dag in het Zuiderzeemuseum is een van de fijnste jeugdherinneringen.”
Vroeger heeft Magda op het kantoor van haar vader gewerkt, die een bagger- en een transportbedrijf bezat. Ze is met een boerenzoon getrouwd en heette vanaf dat moment [me]vrouw Schaap. Het echtpaar kreeg twee kinderen.
De zoon woont nu met zijn vrouw op de boerderij: “Mijn man en ik wonen nu in een burgerhuis naast de boerderij, waardoor er geen drukte en in-/aanloop van de boerderij in onze huiskamer meer plaatsvindt. Ik houd me geregeld bezig met schilderen, waarin ik (ook voor me zelf) onvermoede mogelijkheden blijk te bezitten. Met genoegen maak ik voor de kleinkinderen klederdracht-kleren. Het zit in mijn genen. Ik voel me geroepen het aan de jonge generatie door te geven.”

Janna Marijke Atema uit Hindeloopen

Van het gesprek met de inmiddels 60-jarige Janna Marijke Atema weet zich niet veel meer van de kinderpostzegelpresentatie in het Zuiderzeemuseum in Medemblik te herinneren. Ze was toen nog maar 5 jaar. Ze veronderstelt dat ze op voorspraak van haar vader (hij was burgemeester van Hindeloopen) tot de genomineerde uit haar woonplaats behoorde.
Een enkel onderdeel weet Janna Marijke zich nog te herinneren: “Ik weet nog dat ik in de auto met mijn vader en moeder naar het museum ben gereden. En ik geloof dat ik toen erg zenuwachtig was.”

De 5-jarige Janna Marijke krijgt tijdens de kinderzegelverkoop hulp van haar moeder, die ook in de Hindelooper klederdracht is gestoken.

Het Libelle-artikel uit 1977 vermeldt over de toen 22-jarige Janna Marijke: “Alle herinneringen aan die dag in Enkhuizen zijn keurig door mijn moeder bewaard en terechtgekomen in een doos. Ook de vele reacties en felicitaties. Ik studeer nu aan de Agogische Academie in Groningen en daarna ga ik misschien verder studeren voor sociologie of me bekwamen in de sociale psychologie.”
In het telefoongesprek vertelde Atema me o.a. dat ze werkzaam in het onderwijs en jongerenwerk is geweest. “Nu werk ik als vrijwilligster met Syrische vluchtelingen in Groningen.”

Ditty Klein uit Huizen

De nu 67-jarige mevrouw Ditty van der Wal-Klein uit Boven-Leeuwen (oostestelijk van Tiel) is in 1960 als 11-jarig meisje in Huizer klederdracht op de 30 cent kinderzegel 1960 (nvph 751) afgebeeld. Ditty (destijds heette ze Dietje) kan zich van de bijzondere dag in het Zuiderzeemuseum in Medemblik niet zo veel meer herinneren: “Als je elf jaar bent, dringt niet alles zo goed tot je door”, aldus ‘De Huizer Courant’ van 6 november 2014 met daarin ook tekstgedeelten uit de Libelle van ** november 1977. “Die dag heb ik als een grote roes beleefd. Ik weet nog dat we in een ouderwetse postkoets zaten met vier paarden ervoor en een deftige koetsier op de bok. Dat vond ik een enorme belevenis. De meisjes maakten een vermakelijke entree toen de paarden het laatste stukje weigerden een stap voorwaarts te zetten. Ze wilden de poort naar de binnenplaats van het museum niet binnengaan. De meisjes moesten tenslotte te voet naar het museum lopen (het was toen slecht weer). Ik weet ook nog dat er meerdere Huizer meisjes in klederdracht bij de kinderzegelpresentatie betrokken waren.”

“In het museum was een postkantoor nagebouwd met heuse loketjes. Ik mocht achter zo’n loketje zitten en de kinderzegel met mijn afbeelding erop aan mevrouw De Quai verkopen. Dat vond ik interessant. Zoiets vergeet je natuurlijk niet meer. ’s Avonds zag ik me zelf in het tv-journaal uit de koets stappen en postzegels verkopen. Mijn vader, kaasboer Gijs Klein en moeder Feitje Kooy, was apetrots. Hij vond klederdracht geweldig.”

In 2006 en 2014 heeft het Huizer Museum tentoonstellingen georganiseerd, waar de 30 cent kinderzegel 1960 centraal stond. In 2006 is er door het museum een poster gedrukt met het postzegel-meisje met pikmuts. De afbeelding is naderhand zelfs op een vlaai van MultiVlaai geplaatst (op bestelling nog steeds verkrijgbaar), maar ook op een aantal commerciële producten als borduurpatronen, tassen, etuis en iPad-hoesjes van oude PTT-postzakken.

Voor haar huwelijk werkte mevrouw Van der Wal in een confectiezaak. Ze is jong getrouwd, heeft drie dochters en acht kleinkinderen, waarop ze geregeld als oppas-oma functioneert.
Ze heeft heel weinig de klederdracht gedragen. Haar moeder is bestuurslid van de Historische Kring Huizen geweest. Daardoor is Ditty hoogstwaarschijnlijk ook voorgedragen op de kinderpostzegel te worden afgebeeld.

Kijk in onze catalogus voor meer postzegels
• Historisch • Thematisch • Nederland • Kinderpostzegels • Klederdracht

Nieuwsgierig naar de nieuwste postzegel- en postzegelproducten?

(6 stemmen, gemiddeld: 3,67 uit 5)

Laden...