Wat mij altijd opviel, in het verleden toen ik mijn inkomen nog verdiende met ‘het lesgeven’, was, dat je het begin van de geslachtelijke activiteit bij de kids kon zien, aan allerlei ringen die ze gingen dragen. Op de een of andere manier zit het dragen van ringen om de vingers, zo diep in onze genen, dat het door iedereen als een soort wilsbeschikking wordt beschouwd die door iedereen meteen begrepen wordt.

Post Views: 1.721

Toen mijn vrouw en ik elkaar leerden kennen, hebben we ons al heel snel ‘geringd’, dat heette toen ‘verloofd’. Dit om aan te geven dat er voor ons geen andere keuze meer bestond, iets waar in onze omgeving menigeen, toentertijd, best wel aan twijfelde. Een enorm sterk symbool. Hij moest gedragen worden aan de derde vinger van de rechterhand, immers je was katholiek toch! Overigens zijn we pas vijf jaar later getrouwd en toen ging die ring van de rechter naar de linkerhand. Bij protestanten is dat andersom en in Amerika is het weer anders, zoals ook de Joden weer andere gebruiken hebben, maar alles draait altijd om die ring.
Aan een ring zit geen begin en geen einde. Dat heeft mensen altijd geïntrigeerd, het heeft het object macht gegeven en het volkse bijgeloof tiert dan ook welig rond de ring. Verliest een vrouw haar ring, dan verliest ze haar man. Breekt hij dan overlijden ze vroeg, je kunt er wratten mee kwijtraken en je kunt er mee voorspellen of een ongetrouwde vrouw nog wel aan de bak komt of niet!

Al ver voor de Romeinen had de ring een grote symbolische waarde in het Middellandse Zeegebied. De Farao geeft zijn zegelring aan Jozef als hij hem Egypte overhandigd. De Egyptenaren gebruikten vaak rieten ringen om hun vingers om elkaars verbondenheid aan te geven. De Romeinen beschrijven bij monde van Plinius het gebruik van ijzeren ringen en Juvenalis heeft het al over een gouden ring die een man aan zijn verloofde geeft. De bisschoppen hebben het gebruik van ringen uit deze tijd overgehouden, een teken van hun trouw aan de hen toevertrouwde gemeenschap van gelovigen. Men kust de ring van de Bisschop of de Paus als teken van onderwerping.

De bedenker van de Olympische Spelen gebruikte ze ook in de Olympische vlag: de verstrengelde ringen. Het is in 1913 ontworpen door de stichter van de moderne Olympische Spelen, Pierre baron de Coubertin (1863-1937). Hiermee bedoelde hij de vijf continenten weer te geven, elk continent heeft zijn eigen kleur. De kleuren komen in alle vlaggen van de landen op die continenten voor.
Ringen zijn vaker als thema gebruikt bijvoorbeeld voor opera’s. Wagner heeft een hele operacyclus geschreven die de naam draagt: ‘Der Ring des Nibelungen’. Siegfried geeft aan Brünnhilde de ring als liefdespand, voordat hij op pad gaat om nieuwe heldendaden te verrichten. De ring en de samenzwering van verraders leiden ertoe dat het noodlot zal toeslaan. Uiteindelijk gooit Brünnhilde de ring in de Rijn en gooit zichzelf in het vuur om zich in de dood te kunnen herenigen met haar held Siegfried. Waar het bezit van zo’n ring toch niet allemaal toe kan leiden.
De ring speelt ook een belangrijke rol in de literatuur.

Wie heeft er niet gehoord van de films met de titel: “In de ban van de ring”. Zij zijn gemaakt op basis van de boeken van R. Tolkien. Hij geeft aan een ring een ongelofelijke macht, een macht die voor een simpele mens eigenlijk te groot is en daarbij ook nog de bezitter ervan onzichtbaar kan maken, maar ook, bij gebruik horigheid kan afdwingen. Drie dikke boeken lang moet de eigenaar van die ring opboksen tegen zijn eigen zwakheden en proberen die ring kwijt te raken door hem te vernietigen. Het lukt de held uiteindelijk zichzelf en de kwade krachten te overwinnen en de rust keert terug, het kwaad wordt overwonnen. De macht van zo’n ring gaat ver. Het heeft ertoe geleid dat we een aantal jaren op rij, elke kerstperiode in de bioscoop zaten, smachtend naar het volgende deel in de cyclus.

Ringen spreken aan. In een andere serie films die ons naar de bioscopen dreef tegen de kersttijd, kwamen heel veel ruimtestations voor in een ringvorm. Wat het voordeel daarvan is, is mij nooit duidelijk geworden, maar het ziet wel indrukwekkend uit, zo’n draaiende megaring. Begeleid door de klanken van het magistrale muziekwerk van Strauss (Richard Georg Strauss, München, 1864 — Garmisch-Partenkirchen, 1949): “ Also sprach Zarathustra”, krijg je kippenvel. Hij is overigens niet verwant met Johann Strauss en diens familie uit Wenen.